Γυναίκα όμορφη. Σαν τον ήλιο.

Πάντα χαμογελαστή, μα μόλις κλείνει η πορτα η μάσκα πέφτει, το πρόσωπο της σκοτεινιάζει.

Έχει ψυχή φτιαγμένη από διαμάντια και κάτι μάτια χάντρες που βλέπουν το μαύρο κενό και δακρύζουν.

Τα σημάδια πανω της, ουρλιάζουν <<Βοήθεια>> μα εκείνη δεν τα ακούει, σαν να μην είναι το δικό της σώμα.

Κάθε μελανια, κάθε πληγή και ένας απόηχος, αντανακλά την αίσθηση του φόβου, όταν κοιτάζει στον καθρέφτη.

Για αυτο έσπασε τους καθρέφτες και γέμισε το πάτωμα γυαλιά και σπασμένα συναισθήματα, που της ματωναν τα πόδια.

Και σταμάτησε να περπατά.

Αγκαλιασε τα γόνατα της και σαν αυτός πλησίασε, έκλεισε τα μάτια, μη δει το πρόσωπο του μίσους.

Σήκωσε το χέρι του, και εκείνη κρύφτηκε στις σκέψεις της μήπως βρει την έξοδο να φύγει.

Κόλλησε την πλάτη της στον λευκό τοίχο και παρέμεινε εκει.

Τα δάκρυά της, πότιζαν τα ρούχα της, όπως μια καλοκαιρινή μπόρα, μα ο δικος της ουρανός είχε πεθάνει.

Το ουράνιο τόξο μαύρισε και χάθηκε στο βαθύ σκοτάδι.

Ο ουρανός είναι ελεύθερος. Γαλήνιος.

Εκείνη έραψε το στόμα της με ηλιαχτίδες και σωπασε για πάντα.

Τότε ο ουρανός της την παράτησε.

Καλυμμένο πρόσωπο με χρυσαφένια μαντήλια, για να κρύψουν το <<δωρο>> αγάπης του συντρόφου της.

Το δωρο που με τόση ευκολία της χάρισε, και εκείνη το κουβαλά ακομα, μα το ντύνει γιατί ντρέπεται.

Σκυμμένο κεφαλι, μα ο πληγωμένος ήλιος της δίνει τα μάτια του να βλέπει.

Με καρφώνει με το βλέμμα της που στάζει αιμα και πόνο.

Φοβάμαι.

Το σιωπηλό της στόμα ουρλιάζει και δεν ακούω τους ασήμαντους τριγύρω.

Μονάχα κοιτάζω πόσο όμορφη είναι ακόμα και μέσα στον λάκο του πόνου

Βρήκα ενα κομμάτι χρυσάφι, λερωμένο με τις λάσπες της πόλης.

Ενα γρατζουνισμένο διαμάντι.

Εκεί σε βρήκα.

Μα τι να κάνω, που κοντεύεις να χάσεις την λάμψη σου;

Λυδία Τουλουμίδου, ετών 18, φοιτήτρια δημοσιογραφίας.

Follow----> artlydt