Ζήτησα ,από την δυο μηνών σχέση εξ αποστάσεως που είχα,να το λήξουμε λόγω του γεγονότος ότι δεν είχε προοπτική. Γνωριστηκαμε στην Τουρκία ,αυτος από Ιταλία και εγώ από Ελλάδα .ειμασταν μαζί 5 μέρες στην Τουρκία και μετά την αποχωριση μας αποφασίσαμε να το συνεχισουμε. Για 2 μήνες όλα πήγαιναν καλα και αρχίζαμε να τρέφουμε έντονα αισθήματα ο ένας για τον άλλον . και οι δυο γνωρίζαμε όμως ότι για τα επομενα 5 χρόνια,λόγω σπουδών, κανείς μας δεν θα μπορούσε να μετακομίσει στην χώρα του αλλου .βεβαια ανα 3μηνο θα κάναμε επισκέψεις ο ενας στον άλλον. εγώ όμως , γνωριζοντας τον χαρακτήρα μου (μια υπερευαισθητη κοπέλα ,που πληγώνεται εύκολα,και υπεραναλυει καταστάσεις ) σκεφτηκα ότι ο χωρισμός είναι αναπόφευκτος και ότι θα ήταν καλύτερα να γίνει τώρα ,παρά αργότερα που θα είχα δεθει περισσότερο. αυτο όμως δεν σημαίνει ότι δεν στεναχωρήθηκα . Στεναχωρηθηκα παρα πολύ επειδή ήξερα ότι με το συγκεκριμένο παιδι δεν θα έχουμε ΠΟΤΕ μέλλον .εκείνος απο την άλλη ,το πήρε πολύ χαλαρά·σαν να μην συνεβη ποτε,λες και δεν ήμουν κατι σημαντικό για εκείνον.μου εξηγησε βέβαια ότι νοιάζεται για μένα,απλά δεν στεναχωρήθηκε για τον χωρισμό , γιατί ηξερε ότι κάποια στιγμή θα συμβεί .Χαίρω πολύ ,και εγώ το ήξερα οτι θα συμβεί αλλά παρολαυτα στεναχωρήθηκα εννοειται. στεναχωριεμαι επισης επειδή το καλοκαίρι κατά πασα πιθανότητα θα έρθει Ελλάδα για διακοπές, και ακόμη και να γίνει κάτι μεταξυ μας,θα διαρκέσει 7 μέρες το πολύ·όταν ξαναφύγει δεν θα το συνεχίσουμε και εγω θα ειμαι παλι καταρρακωμενη ,ενώ αυτός «μια χαρά» όπως είναι και τώρα ..... νιώθω τόσο μπερδεμένη .!!!