Όταν βυθίσει ο ήλιος, η Ποίηση ακολουθεί τον πιο μεγάλο μας περίπατο. Ζητάμε να ξαποστάσουμε στης λήθης το παγκάκι, μήπως και προλάβουμε τη σωτηρία μας. Τώρα καθόμαστε στη θέα του απρόβλεπτου, με του στίχου την πιο πιστή μας συντροφιά. Αυτή είναι όμως η γοητεία της συγγραφής, να μην φοβάσαι αν χάσεις το λεωφορείο του γυρισμού. Ίσως έτσι φτάνεις πιο κοντά στην ηλιόλουστη πατρίδα. Ειρήνη Νάνου