Καλησπέρα κορίτσια μου! Είμαι παιδαγωγός και εργάζομαι στον κλάδο μου τα τελευταία 6 χρόνια. Αγαπώ πολύ τη δουλεία μου και εύχομαι να μπορώ να βιοπορίζομαι από αυτην όλη μου τη ζωή. Σε λιγο καιρό θα παντερυτώ και έχουν αρχίσει κάποιες σκέψεις να μεγαλώνουν μέσα μου.. Ο κόσμος γύρο μου πιστεύει πως επειδή είμαι καλή στη δουλειά μου αυτόματα θα είμαι και ιδανική μητέρα. Στην πραγματικότητα κατα βάθος ανησυχώ για το εάν θα μπορέσω να υπάρξω καλή μητέρα. Νιώθω πως πρέπει να πιεστώ να αποδείξω στους γύρω μου αλλά και στον εαυτό μου ότι όντως είμαι τόσο ικανή, λες και θα είναι ένα συν στο βιογραφικό μου, οτι και καλά έχω τόσα χρόνια καλής προυπηρεσίας στην δουλεία και τόσα χρόνια καλης προυπηρεσίας στη μητρότητα.. Δεν ξέρω γιατί λειτουργεί έτσι το μυαλό μου.. Για να είμαι ειλικρινής δεν νιώθω έτοιμη να κάνω δικό μου παιδί. Ίσως θα ήθελα να κάνω 1 αλλά αργότερα. Ευτυχώς ο σύντροφός μου δεν με πιέζει πάνω σε αυτό οπότε έχω έναν σύμμαχο. Σκεφτόμουν την περίοδο της καραντίνας ότι εάν είχα παιδί κλεισμένο μέσα σε διαμέρισμα τόσο καιρό θα είχα πελαγώσει. Απολαμβάνω τη στιγμή που γυρίζω από τη δουλειά σπίτι και επικρατεί απόλυτη ησυχία. Λατρεύω το να κανονίζω τελευταία στιγμη για καφέ με τις φίλες μου και να βγαίνω ως αργά με τον σύντροφό μου χωρίς να πρέπει να επιστρέψουμε σπίτι για κάποιο λόγο. Την ιστορία μου την παρέθεσα ωστε αν κάποια κοπέλα ζει αντίστοιχες καταστάσεις μαζί μου και νιώθει τα ίδια να ξέρει πως υπάρχω κι εγώ που νιώθω έτσι και πως λογικά υπάρχουν κι άλλες σαν εμάς.. Η μητρότητα είναι μια όμορφη κατάσταση που θα έρθει στη ζωή κάποιας γυναίκας όποτε και εάν εκείνη νιώθει ότι μπορεί και θέλει να τη ζήσει. Δεν είναι ντροπή να δουλεύεις με παιδιά αλλά να μην νιώθεις έτοιμη να κάνεις δικό σου και καλό είναι να μην μπείς στα καλούπια που δυστυχώς έχω βάλει εγώ το μυαλό μου γιατί κι εγώ πρέπει να δουλέψω με τον εαυτό μου για να ξεπεράσω την ανασφάλειά μου αυτη.