Ήμουν 17. Ξέρετε, αυτή η άχαρη και δύσκολη ηλικία της εφηβείας. Πανελλήνιες. Άγχος. Και μια εσωτερική μοναξιά που με κυνηγούσε από τα μικράτα μου. Αυτοεκτίμηση μηδέν και πολλές ανασφάλειες. Σκληρή εξωτερικά αλλά εσωτερικά άβουλη. 'Όχι' δεν ήξερα τι σημαίνει. 'Οταν μου μιλούσαν άσχημα, δεν μιλούσα. Όταν μου φερόντουσαν άσχημα, δεν αντιδρούσα. Όταν με κορόιδευαν, δεν έκλαιγα. ..Όταν..Όταν.. Όταν με έπιασε στα γενετικά μου όργανα 'καταλάθως', είπα μάλλον δεν κατάλαβα καλά. Όταν με φίλησε, είπα με αγαπάει. Όταν με μείωνε, είπα οτι τα λέει για να με κάνει καλύτερη. Όταν έλεγε οτι εγώ τον αποπλάνησα, είπα ναι, έτσι είναι..εγώ φταίω..εγώ το προκάλεσα.. Πόσο καρφωμένο μέσα μου αυτό..; Όταν του έδινα χρήματα, τα κρατούσε. Όταν με εκβίαζε...όταν τελείωνε μέσα μου..όταν φοβόμουν μήπως μείνω έγκυος,,,, είπε 'θα το ρίξεις'. Όταν με όσο θάρρος μου απέμεινε το είπα στη μαμά μου, είπε να το κρατήσω μυστικό............................................................. Ημουν 17 χρονών και αυτός 53. Παντρεμένος με τρία παιδιά. Αξιότιμος καθηγητής Δευτεροβάθμειας και ιδιαίτερων μαθημάτων και φυσικά, γνωστός/φίλος της οικογένειας μου. Δεν θυμάμαι πολλά... Μόνο να πονάω πολύ..πίσω..γιατί δεν ήθελα.. Και όχι μόνο εκεί.. Ήμουν μπερδεμένη.. Δεν θυμάμαι πολλά.. Ξέρετε δεν είχα ποτέ πριν καμία επαφή τέτοιου ή άλλου είδους. Τα χρόνια περνούσαν. Το 'έργο' επαναλαμβανόταν..οι 'πρωταγωνιστές' άλλαζαν.. Αγάπη για μένα ήταν εκμετάλλευση..σκοτάδι..καπνός..κατάντεια.. Διαστρεύλωση.. Μέχρι....που ήρθε το 'φως'. Ο αληθινός έρωτας..η Αγάπη που με φώτισε..με πήρε από το χέρι.. και μπόρεσα και είδα όλο το σκοτάδι μέσα μου..έναν οχετό καλά κρυμμένο κάτω από το χαλί.. ..αλλά και πολύ πιο βαθιά.. μέσα στην ψυχή μου.. Τόσα χρόνια..Τόσος καιρός..εχώ αλλάξει χώρα..αποφεύγω να επιστρέφω γιατί ακόμα ζει..και μένει ένα στενό παραπάνω..με την ίδια σύζυγο που ανέχεται..με τα ίδια παιδιά..με το ίδιο κοινωνικό στάτους.. Και όλα αυτά γιατί.. έμεινε μυστικό. Από μια άλλη υπέροχη γυναίκα..Τη μητέρα μου..και όχι μόνο..και την κοινωνία..και τον συνάδελφο..και την σύζυγο..και τον φίλο..και τον γείτονα..και απο εμένα..και από εσένα.. Ποτέ δεν είναι αργά... Μετά απο δυο χρόνια ψυχοθεραπείας και 11 χρόνια ενοχών..Πολλών ενοχών.. Είμαι στην ευχάριστη θέση να δηλώσω οτι Το όνομα μου είναι Χαρά. 'Εχω κι εγώ κακοποιηθεί σεξουαλικά και δεν ήταν δικό μου λάθος. Μίλα. Μη φοβάσαι. Έχουμε η μία την άλλη. Μία υπέροχη..Γροθιά. Ο άνθρωπος αυτός ήταν καθηγητής δευτεροβάθμειας σε σχολείο αλλά έκανε και ιδιαίτερα σε μαθητές στο σπίτι του. Ο μεγαλύτερος αδερφός μου έκανε ιδιαίτερα μαζί του και ακολούθησα εγώ όταν πια άρχισα την τρίτη λυκείου για να βοηθηθώ στα μαθήματα κατεύθυνσης. Όλη αυτή η διεστραμμένη, χειριστική κατάσταση κράτησε μέχρι και λίγο μετά το καλοκαίρι των πανελληνίων. Ναι ήταν γνωστός των γονιών μου και γείτονας. Τη μαμά μου την γνωρίζει από πολύ παλιά και μάλιστα της την είχε πέσει όταν η ίδια ήταν γυμνάσιο και ζήτησε την βοήθεια του όντας αυτός τότε φοιτητής. Επίσης δούλευε ένα διάστημα, πριν γεννηθώ εγώ, στο φροντιστήριο που είχαν τότε οι γονείς μου. Την είχε πέσει σε μια μαθήτρια του φροντιστηρίου (δήλωνε ερωτευμένος μαζί της) και τότε αναγκάστηκαν να διακόψουν την συνεργασία τους μαζί του. Μη με ρωτήσεις για τους γονείς μου......ειλικρινά δεν έχω απάντηση..... Αν κάτι όλα αυτά τα χρόνια με πληγώνει πιο πολύ από όλα είναι οι γονείς μου... Οι τόσο αφελείς και ηλίθιοι γονείς μου.. Τώρα είμαι 31 και μετά την ψυχοθεραπεία (που συνεχίζω και κάνω) αισθάνομαι οτί ξύπνησα από έναν εφιάλτη και προσπαθώ να ζώ την ζωή που ονειρευόμουν. Τα καταφέρνω .. Ήμουν τυχερή.. Πέρασα από πάρα πολλή σκοτάδι όλα αυτά τα χρόνια.. Θα μπορούσα να μην ζω τώρα.. Αλλά ζω :-) και μάλιστα για πολλούς ανθρώπους γύρω μου είμαι η Χαρά της ζωής, όπως λένε. Γι αυτό σε παρακαλώ αν γράψεις το οτιδήποτε για την ιστορία μου, υπέγραψε ως η Χαρά της ζωής. Αυτό είμαι και αυτό θέλω να είμαι από εδώ και πέρα. Σ' ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου για την πρωτοβουλία και τον χρόνο σου. Η ΧΑΡΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ