Ανώνυμο παρακαλώ! Φοιτήτρια τώρα, πέμπτη δημοτικού τότε. Σε χωριό, λίγοι κάτοικοι, όλοι γνωστοί μεταξύ μας. Με τις φίλες μου, όταν χρειαζόμασταν να διαβάσουμε πηγαίναμε στον παππού τους, που είχε εγκυκλοπαίδειες. Πάντα μας υποδεχόταν. Το σπίτι του ήταν δίπλα απο το σχολείο. Όταν τελειώναμε το μάθημα στο σχολείο, έπαιρνε τις εγγονές του να της γυρίσει σπίτι με το αυτοκίνητο, και έπαιρνε και εμένα. Όταν με πήγαινε σπίτι πάντα μου ζητούσε φιλάκι. Εγώ σαν ντροπαλό παιδάκι δεν έκανα κάτι. Έγινε πολλές φορές. Μου το ζητούσε συνέχεια. Εγω όμως δεν ήθελα και δεν το έκανα. Μετά από πολλές φορές αποφάσισα να μην γυρνάω μαζί τους. Μου φαινόταν παράξενο και ένιωθα περίεργα όταν το σκεφτόμουν. Προσπαθούσα να τον αποφύγω όταν τον έβλεπα στον δρόμο. Περνούσε έξω απ'το σπίτι μας για να πάει στην καφετέρια. Τον έβλεπα συχνά να κοιτάει προς το σπιτι μας, μήπως και δει κατι. Ώσπου μια μέρα, είχα πάει να ψωνίσω. Περνάω απο ένα στενάκι να κόψω δρόμο για το σπίτι. Μόλις μπαίνω στο στενό, με δύο σακούλες στα χερια, τον βλέπω στα 100 μέτρα μπροστά μου. Κατευθείαν κατεβάζω κεφάλι και προχωράω γρήγορα, ελπίζοντας οτι θα τον προσπεράσω χωρίς να με σταματήσει. Βρισκόμαστε δίπλα-δίπλα, μου πιάνει το χέρι και μου λέει γιατί δεν με φιλάς, θέλω να με φιλήσεις τώρα. Εγώ δεν μπορούσα να κάνω τίποτα, ένιωσα τόσο ανίκανη. Το χερι του με έσφιγγε. Του είπα όχι, αυτός ερχόταν όσο πιο κοντά για να με φιλήσει στο στόμα, εγώ οχι. Και λίγο πριν με ακουμπήσει, βλέπουμε εναν παππού να έρχεται. Κατευθείαν μου άφησε το χέρι. Και έφυγα τρέχοντας. Ήταν και θα είναι η χειρότερη εμπειρία της ζωής μου. Πηγα σπίτι κλαίγοντας, κλειδώθηκα στο δωμάτιο μου. Είπα ψέματα στην μαμα οτι κάτι αλλο έγινε. Δεν το είπα ποτέ στους δικούς μου. Σε μια φίλη μου το ειπα 3 χρόνια αφότου έγινε. Και φέτος σε άλλες δύο, λόγω των συζητήσεων που προέκυψαν. Μακάρι να είχα την δύναμη να το πω τότε. Ίσως να τιμωρουνταν κάπως αυτός ο άνθρωπος. Λυπάμαι πολύ που υπάρχουν αυτά τα τέρατα. Ελπίζω και εύχομαι σε ένα καλύτερο μέλλον. Να μπορώ να έχω εμπιστοσύνη στο άλλο φύλλο. Μου έχουν τύχει κι άλλα περιστατικά. Ένα απο αυτά πάλι σε μικρή ηλικία με τον τότε γείτονα, που θα μπορούσα να ήμουν κόρη ή εγγονή του... ακουμπώντας με σε σημεία του σώματος που με έκανε να νιώθω άβολα. Μετά όμως πάλι απομακρύνθηκα μόνη μου, χωρίς να πω τίποτα πάλι. Είμαι σίγουροι πώς αν μιλούσα στους δικούς μου, θα έκαναν σίγουρα κάτι για αυτό. Απλά φοβόμουν, φοβόμουν τι θα πει ο κόσμος, δεν ήθελα να φέρω προβλήματα στους δικούς μου. Δεν ήξερα αν θα με πίστευαν κάποιοι. Ειδικά σε ενα χωριό που οι σχολιασμοί και οι ταμπέλες κάνουν την δουλειά τους. Όντας και μεταναστευτική οικογένεια δεν ήξερα αν θα είχαμε καποια στήριξη απο κάποιον. Εκείνη την περίοδο δεν είχαμε πολυ που είχαμε εγκατασταθεί και φοβόμουν μήπως δημιουργήσω προβλήματα στους δικούς μου. Αυτά από εμένα. Ελπίζω να βοηθήσει όλο αυτό και να καταλάβουν οι συνάνθρωποι μας , πως δεν είναι μονοι. Πάντα πρέπει να μιλάνε , για να προλάβουν ένα άλλο παιδί από αυτό.