Καλησπέρα σας, γνωρίζω πως η προθεσμία της ανάρτησης/δημοσίευσης των ιστοριών έχει παρέλθει ωστόσο ήθελα έστω και αργά να κάνω το βήμα αυτό και να "μιλήσω" για τη δική μου εμπειρία και κυρίως να περάσω ένα μήνυμα (αν μπορώ). Η αλήθεια είναι πως διαβάζοντας τόσες μαρτυρίες γυναικών μπήκα στη διαδικασία, όσο επίπονο κι αν είναι, να ξεθάψω και τη δική μου ιστορία. Κάθε γυναίκα το αντιμετωπίζει διαφορετικά το δικό της ατυχές περιστατικό και η απώθηση απο τη μνήμη νομίζω είναι το σύνηθες, ή θελα να προσποιηθώ λίγο ακόμη οτι δεν υπάρχει κάτι να θυμηθώ αλλά το κίνημα αυτό που έχει ξεκινήσει δίνει ένα υγιές βήμα σε πολλές γυναίκες να πουν έστω και ανώνυμα (πολύ σημαντικό) τη δική τους ιστορία, να ξαλαφρώσουν λιγάκι και να περάσουν λύοντας τη σιωπή τους ένα ηχηρό μήνυμα . Προσωπικά ήμουν μόλις 13 ετών όταν μου συνέβη το "μοιραίο". Όπως κάθε μεσημέρι τότε, έτσι και εκείνη τη μέρα περπατούσα αμέριμνη να πάω στο φροντιστήριο, μάλιστα έκανα καθημερινά την ίδια διαδρομή. Βρισκόμουν 1-2 τετράγωνα πάνω απο το σπίτι μου και ανέβαινα ένα στενό για να βγώ στον κεντρικό, φορούσα τα ακουστικά μου, όλα νορμάλ. Πλησιάζοντας προς τον κεντρικό παρακολουθούσα έναν άνδρα γύρω στα 30 με 35 να κατεβαίνει γρήγορα τον δρόμο ερχόμενος προς το μέρος μου, μου φάνηκε περίεργο και αγχώθηκα αλλά επειδή ετοιμαζόμουν να στρίψω σκέφτηκα ότι άδικα δίνω σημασία και πως μάλλον υπερέβαλλα. Δυστυχώς το ένστικτό μου ήταν αλάνθαστο once more, ο άνδρας αυτός με πλησίασε γρήγορα, μου έκοψε τον δρόμο και πριν ακόμα προλάβω να αντιδράσω με άρπαξε αστραπιαία και με φίλησε. Θυμάμαι ακόμα πόσο αηδιασμένη ήμουν εκείνη τη στιγμή που ένοιωθα τα χείλη του, τη γλώσσα του, τα σάλια του και το σώμα του πάνω μου και πως τα ελάχιστα αυτά δευτερόλεπτα μου φάνηκαν αιώνας. Τον έσπρωξα με όση δύναμη είχα και έμεινε να με κοιτάζει και να χαμογελάει, εκεί κατάλαβα ότι μάλλον κάτι δεν πήγε πολύ καλά μαζί του. Εκμεταλλεύτηκα το γεγονός αυτό, της ακινησίας και έφυγα όσο πιο γρήγορα μπορούσα φτύνοντας ταυτόχρονα για να αποβάλω τη γεύση και τα σάλια του. Θυμάμαι ότι ήταν η πρώτη και τελευταία φορά που έφτυσα στον δρόμο, μια κίνηση που δε μου άρεσε ποτέ και τη θεωρούσα εντελώς σιχαμένη και ωστόσο εκείνη τη στιγμή μου βγήκε τόσο φυσικά, σα να μην υπήρχε άλλη επιλογή, όσο το θυμάμαι είναι σαν μαζί με εκείνη την κίνηση να το απέβαλλα και απο τη μνήμη μου, το ίδιο ασυναίσθητα. Ωστόσο ήμουν τόσο σαστισμένη που απλά συνέχισα κανονικά τον δρόμο μου κοιτώντας που και που μήπως με ακολουθούσε, πράγμα που δεν έγινε ποτέ ευτυχώς. Δε πίστευα πως όλο αυτό είχε συμβεί, ειδικά όταν έχεις μεγαλώσει με τις ατάκες του τύπου "μόνο αν προκαλείς θα σου συμβεί", "μη περπατάς μόνη τη νύχτα, τη μέρα είναι ασφαλέστερα", "μη μιλάς σε αγνώστους", "να προσέχεις τι φοράς" και τόσα άλλα που καταρρίφθηκαν στιγμιαία. Πήγα στο μάθημα κανονικά με τη διαφορά ότι ήταν σα να μην ήμουν εκεί και ενώ γενικά ήμουν πάντα ευδιάθετη, χαμογελαστή και έκανα τους γύρω μου να γελάνε, εκείνη τη μέρα ήμουν αμίλητη, σκυθρωπή, επέλεξα να κάτσω μακριά απο όλους (σε μια αίθουσα με 6 αγόρια συν έναν καθηγητή), όλοι με κοιτούσαν και απορούσαν, με ρώτησαν εάν ήμουν καλα, ψέλλισα με το ζόρι ένα ναι και περίμενα μέχρι να τελειώσει το μάθημα. Εννοείται δεν έκανα ποτέ ξανά την ίδια διαδρομή. Εκείνο το απόγευμα μετά το μάθημα όταν έφτασα σπίτι, κλειδώθηκα στο δωμάτιό μου, δε μίλησα σε κανέναν, δεν έφαγα τίποτα, απλά έκλαψα μεχρι να με πάρει ο ύπνος και την επόμενη μέρα έκανα πως δεν είχε συμβεί ποτέ τίποτα και το κάνω με μεγάλη επιτυχία (ειρωνεία) εως και σήμερα. Καταπληκτικός μηχανισμός άμυνας (ειρωνεία). Μόνο χρόνια μετά ως φοιτήτρια πια το επανάφερα ξανά στη μνήμη μου, όταν σε μια παρέα ειπώθηκε η ερώτηση "ποιος/πότε ήταν το πρώτο σας φιλί" και τότε συνειδητοποίησα πως η απάντηση που είχα δώσει ήταν λάθος και πως αυτή η ανάμνηση θα είναι για πάντα το πρώτο μου φιλί όσο κι αν δεν είχα συναινέσει, όσο κι αν δεν ήθελα να το θυμάμαι, όσο κι αν το ήξερα εγώ και μόνο εγώ. Ωστόσο κάποια στιγμή πριν ένα χρόνο περίπου κατάφερα να το αναφέρω πολύ περιληπτικά σε μια τότε φίλη, η οποία όμως έκανε σα να μη το άκουσε ποτέ πράγμα που εκμεταλλεύτηκα για να κάνω κι εγω πως δε το είπα ποτέ, άρα δεν έγινε. Υπέθεσα ότι ίσως και να μη με πίστεψε. Το θέμα είναι πως πια δεν υπάρχει πρόσωπο στον κύκλο μου που να το ξέρει και αυτό με ώθησε και να το γράψω εδώ. Το πόσες πολλές γυναίκες μπορεί να υπάρχουν εκεί έξω που έχουν βιώσει κάποιο, οποιασδήποτε μορφής, περιστατικό σεξουαλικής παρενόχλησης και πόσο λυπηρό είναι που το catcalling, τα απρεπή πειράγματα, τα χουφτώματα, τα σεξιστικά σχόλια και αστεία και άλλα πολλά ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ δε θεωρούνται σεξουαλική παρενόχληση αλλά φλέρτ ή απλά η προσπάθεια προσέγγισης του αντίθετου φύλου, όλα αυτά με εξοργίζουν τόσο πολύ. Το οτι κάθεσαι σε μια παρέα και η νοοτροπία είναι ακόμα, "άμα φοράει αυτά καλα να πάθει", "που πάει μωρέ έτσι", "τα ήθελε και τα έπαθε", "ε εντάξει αγόρια είναι", "είστε υπερβολικές μωρέ, τον θαυμασμό τους σας δείχνουν", "γιατί δε μίλησε νωρίτερα" και τόσα άλλα ακραία, ειδικά όταν βλέπω και γυναίκες να συμφωνούν...απελπίζομαι. Πώς να μιλήσω λοιπόν? Όταν θεωρείται κατακριτέο ακόμα και που βρίζω και που κρινόμαστε ακόμη για τα αυτονόητα. Θλίβομαι! Τέλος, θέλω απλά να αναφέρω πως είμαι περήφανη για κάθε μια που μπόρεσε και μοιράστηκε την ιστορίας της και να τους πω μέσω του email αυτού ότι πραγματικά εξαιτίας ΣΑΣ έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου οτι θα βρω κάποια στιγμή το κουράγιο να μιλήσω, και ανώνυμα, γιατί με βοηθήσατε πολύ να νοιώθω λιγότερο μόνη και να λιγότερο ένοχη. (δε γνωρίζω αν θα δημοσιεύσετε την ιστορία μου, εάν ναι θα ήθελα να διατηρήσω την ανωνυμία μου) Σας ευχαριστώ πολύ που με "ακούσατε"