Καλησπέρα σας,

Να ξεκινήσω από το ότι δεν είμαι τόσο καλή στον λόγο, ιδιαίτερα στον γραπτό και να συνεχίσω με τις άπειρες φορές που δέχτηκα σεξουαλική παρενόχληση...

...στο εργασιακό περιβάλλον, στο φιλικό περιβάλλον, στο δρόμο, στο ιατρείο...

και στην κριτική που δέχτηκα από φίλες, συντρόφους, συγγενείς: " είσαι πολύ φιλική, πολύ ευγενική, πολύ χαμογελαστή, δίνεις δικαιώματα"...

Συνεχίζω να είμαι πολύ φιλική, πολύ ευγενική, πολύ χαμογελαστή, αρνήθηκα να αλλάξω.

Θα σταθώ αναλυτικά σε ένα μόνο περιστατικό που το θεωρώ το πιο σοβαρό και το πιο σκληρό!

Ήμουν εικοσιπέντε χρονών και πήγα στον γυναικολόγο που με παρακολουθούσε τατελευταία 2 χρόνια ( άλλαξα 3 φορές μέχρι τότε γυναικολόγο γιατί με έκαναν να νιώθω άβολα με ερωτήσεις που αφορούσαν την σεξουαλική μου ζωή, πόσους συντρόφους είχα, το μέγεθος του μορίου τους, αν κάνω στοματικό σεξ, πρωκτικό, άγριο ή τρυφερό ή με τον τρόπο που με εξέταζαν που έμοιαζε με προσομοίωση...).

Όσες φορές τον επισκέφτηκα τρεις ή τέσσερις ήταν πολύ σοβαρός καθόλου φιλικός αλλά ευγενικός με πολύ επιστημονικό λόγο. Έκανα και κάποια μικροεπεμβαση με τον συγκεκριμένο γιατρό και στο νοσοκομείο γνώρισε και τον τότε σύντροφό μου. Σε κάποια επίσκεψη μου πρόσεξε ότι είχα έρπη χειλέων και μου τόνισε πόσο προσεκτική πρέπει να είμαι γιατί πολύ εύκολα αυτός ο έρπης μεταφέρεται στα γεννητικά όργανα με πολύ σοβαρές επιπτώσεις. Μια εβδομάδα μετά του τηλεφώνησα για κάποια ενόχληση στα εξωτερικά γεννητικά όργανα φοβούμενη ότι ήταν έρπης. Μου έκλεισε ραντεβού για την επόμενη μέρα αργά το απόγευμα.

Πήγα.. ήμουν η μόνη πελάτισσα και πρώτη φορά δεν ήταν η γραμματέας του στο γραφείο. Πέρασα κατευθείαν στην αίθουσα εξέτασης έβγαλα το εσώρουχο μου κάθησα στη γνωστή γυναικολογική καρέκλα και σήκωσα την πολύ μακρυά και φαρδιά φούστα μου....

Για αρχή μου πήρε δείγμα απο το σημείο που υπήρχε ο ερεθισμός για να το στείλει για ανάλυση λέγοντας μου πως δεν μοιάζει με έρπη αλλά για κάτι άλλο πολύ πιο σοβαρό. Μου είπε ότι πρέπει να μου κάνει και δακτυλική εξέταση για να δει πόσο βαθειά έχει πάει στον κόλπο...

" Να, το πιάνω έχει προχωρήσει πολύ... είναι πολύ σοβαρό... κορίτσι μου πως το έπαθες αυτό... νομίζω ότι έχει προχωρήσει και απο πίσω πρέπει να σε δω κι εκεί..." Κι άρχισε την εξέταση του κι εκεί " νομίζω ότι έχει προχωρήσει και στην περιοχή του ορθού αλλά δεν το πιάνω καλά σε αυτήν την στάση πρέπει να γυρίσεις μπρούμυτα...." Με γύρισε μπρούμυτα πανω σε αυτήν την καρέκλα με εγκλώβισε με το σώμα του κι εχωσε το δάκτυλο του εκεί.. " έχει προχωρήσει κι εδώ...το πιάνω... είναι πολύ σοβαρό... κάτσε κάτσε ήσυχα μην κουνιέσαι... πρέπει να το εξετάσω καλά για να το αντιμετωπίσουμε... μπορεί να χρειαστεί χειρουργείο είναι πολύ σοβαρό..."

Με πονούσε, δεν ήταν εξέταση, φοβόμουν..

" Αφήστε με...με πονάτε...δεν έχω τίποτα... αφήστε με..." Φώναζα απο την αρχή αυτής της "εξέτασης" και προσπαθούσα να ξεφύγω, έπιανα το χέρι του από τον καρπό και προσπαθούσα να το τραβήξω έξω " αφήστε με σας λέω πονάω... θέλω να φύγω, αφήστε με" εικοσιπέντε χρόνια μετά θυμάμαι την φωνή μου, θυμάμαι τον λυγμο μου γιατί δεν ήταν φωνές ήταν λιγμοι ήταν παράκληση έπρεπε να φύγω από εκεί...

Κατάφερα να με αφήσει, πήρα το εσώρουχο μου στη χούφτα μου κι έφυγα προς την πόρτα "γειά σας γειά σας" έπρεπε να φύγω...

Δίπλα απο την πόρτα του εξεταστηριου υπήρχε το κρεββάτι για τον υπέρηχο, δεν με άφησε να φύγω με έπιασε και με έβαλε να σκύψω πάνω σε αυτό, ξανά έβαλε το δάχτυλο του πίσω μου όσο κι αν παλαιψα να μην το κάνει.

" Κάτσε φρόνιμα δεν καταλαβαίνεις? Είναι πολύ σοβαρό αυτό που έχεις πρέπει να το δω... κάτσε μη κουνιέσαι πρέπει να το πιάσω..." "Αφήστε με πρέπει να φύγω... δεν έχω τίποτα.... αφήστε με.. πονάω αφήστε με.."

Κατάφερα να φύγω, μάλλον με άφησε να φύγω " γειά σας, γειά σας".

Μόλις κατέβηκα στον δρόμο πήρα τηλέφωνο το αγόρι μου κλαίγοντας." Νομίζω γίνεσαι λίγο υπερβολική, μάλλον θα παρεξήγησες, έλα δεν θα έγινε κάτι..."

Δεν θυμάμαι τι ένιωσα εκείνη την στιγμή δεν θυμάμαι τίποτα... υπόψιν ότι το αγόρι μου ήταν σαράντα χρόνων όχι κάποιο μικρό αθώο αγόρι..

Το βράδυ πήγα σπίτι του δεν αναφέρθηκα ξανά στον γιατρό, όλα ήταν υποτίθεται φυσιολογικά ώσπου κάναμε έρωτα, όλα φυσιολογικά κι εκεί μέχρι τη στιγμή που στα χάδια επάνω με ακούμπησε "εκεί"...

Πόνεσα και του το είπα κι είχε το θράσος να με ρωτήσει γιατί "δεν σου είπα τι μου έκανε ο γιατρός?" Έπρεπε να το δει για να το πιστέψει, το πίστεψε μόνο όταν είδε με τα μάτια του ότι με είχε τραυματίσει ο γιατρος με τα δάχτυλα του κι έγινε έξαλλος, έσπαγε ότι έβρισκε μπροστά του και ούρλιαζε για να του πω την διεύθυνση του και φυσικά εγώ δεν είπα τίποτα...Δεν με είχε πιστέψει ο άνθρωπός μου ποιος θα με πίστευε.. άλλα χρόνια τότε δεν θα είχα καμιά βοήθεια, καμιά μπουνιά ίσως του έδινε ο δικός μου για να βγάλει τον δικό του θυμό δεν θα με βοηθούσε...

Το ξέχασα το ξεπέρασα πάρα πολύ εύκολα, η ζωή μου προχώρησε μπροστά μετά από τρία χρόνια πήγα και σε καινούργιο γυναικολόγο ( αυτόν που με παρακολουθεί ακόμα) έκανα παιδιά, δύο κορίτσια, σε αυτές το εκμυστηρεύτηκα τώρα που είναι 19 και 17.

Για να τις προστατέψω, για να τις δώσω να καταλάβουν πως πρέπει να το καταγγέλλουν, όχι για τις ίδιες, αυτές αν τα έχουν καλά με τον εαυτό τους θα το ξεπεράσουν... για τα επόμενα κορίτσια..για να μην υπάρξουν επόμενα κορίτσια...

Ένα μεγάλο συγνώμη στα επόμενα κορίτσια, στα μετά από εμένα... αυτό ήθελα να πω ΣΥΓΝΩΜΗ.