Καλησπέρα σας,

Θέλω να σας πω ότι αισθάνομαι τεράστια ευγνωμοσύνη που υπάρχει αυτή η σελίδα. Κάθε λέξη και πρόταση που δημοσιεύετε, είναι μια παρηγοριά, ότι υπάρχουν εκεί έξω άνθρωποι που μπορούν να σε καταλάβουν, να σε αισθανθούν και να παλέψουν.

Είμαι η ******, 26 ετών και μένω στα ********. Πήρα το θάρρος να γράψω αυτό το «σεντόνι» ως μια ευκαιρία αυτά που έζησα να μείνουν κάπου γραμμένα. Να μην τα αμφισβητήσω ποτέ, να μην τα ξεχάσω ποτέ. Αυτά είναι η αλήθεια μου, η δική μου ιστορία σεξουαλικής παρενόχλησης. Λιγότερο «σοβαρή» από όσες ακούω τις τελευταίες μέρες αλλά μια ιστορία που με πόνεσε και με τραυμάτισε για πάντα.

Μέχρι τη δευτέρα γυμνασίου φορούσα σιδεράκια και επισκεπτόμουν τακτικά την οδοντίατρο. Εκείνη συστέγαζε το ιατρείο της με εκείνο του άντρας της. Εκείνη αναλάμβανε τα σιδεράκια κι εκείνος τις πιο γενικές οδοντιατρικές πράξεις. Τα δύο ιατρεία επικοινωνούσαν με έναν διάδρομο χωρίς πόρτες.

Στη δευτέρα γυμνασίου, λοιπόν, βγαίνουν τα σιδεράκια. Αισθάνθηκα ότι τελείωσε ένα μαρτύριο καθώς οι επισκέψεις στο ιατρείο συνοδεύονταν πάντα από φόβο, όπως για πολλά μικρά παιδιά. Ωστόσο, με μεγάλη μου λύπη με ενημέρωσαν ότι θα έπρεπε να ακολουθήσουν σφραγίσματα και μια περίοδος όπου θα έπρεπε να φοράω μασελάκι. Και φυσικά για όλα αυτά θα με αναλάμβανε ο άντρας της, καταξιωμένος στον χώρο του. Πέρασα από το παιδικό ιατρείο, στο ιατρείο με τη στεγνή λευκή ατμόσφαιρα. Το γεγονός ότι τα δύο ιατρεία συστεγάζονταν με έκανε να αισθάνομαι ασφάλεια μιας που οι κοπέλες-βοηθοί πηγαινοερχόντουσαν συνέχεια. Ώσπου, η οδοντίατρος έκλεισε το δικό της ιατρείο. Μάθαμε ότι έφυγε για το εξωτερικό. Πολύ αργότερα μάθαμε ότι η αποχώρηση συνοδεύτηκε και από το διαζύγιό τους. Κάπου εκεί ξεκίνησαν όλα.

Ημουν ξαπλωμένη στην καρέκλα, με 3-4 οδοντιατρικά εργαλεία μέσα στο στόμα μου. Δεν υπήρχε στον χώρο άλλος ασθενής, ούτε κάποια βοηθός. Θυμάμαι να μιλάει ακατάπαυστα. Τα δόντια του (γιατί δεν θέλω να «λερώσω» τη λέξη χαμόγελο) και τα μάτια του πίσω από τα γυαλιά του τα θυμάμαι με ακρίβεια μέχρι σήμερα. Κάποια στιγμή τίναξα το κορμί μου γιατί ανατρίχιασα από τον πόνο. «Έλα βρε, κούκλα», μου είπε γελώντας. «Όλα θα πάνε μια χαρά», συνέχισε, βάζοντας το χέρι του πάνω στο μπούτι μου για να με παρηγορήσει. «Τι ανησυχείς;». Έγνεψα καταφατικά. Δεν ανησυχούσα για τον πόνο. Ανησυχούσα, όμως, για το χέρι του που ξαφνικά άρχισε να ανεβαίνει προς τα πάνω. Κοίταξα μια εκείνον, μια το χέρι. Μετά έστρεψα το βλέμμα μου αλλού γιατί ντράπηκα. Το χέρι του πέρασε στο εσωτερικό των μηρών μου και έφτασε μέχρι τον καβάλο. Το έτριψε για μια στιγμή και μετά σηκώθηκε γελώντας. Για μένα αυτή η κίνηση δεν ήξερα τι ήταν. Στο μυαλό μου ήταν μια κίνηση που απλά με έκανε να αισθάνομαι άβολα. Θα μπορούσε να ήταν τυχαίο, σκέφτηκα.

Αυτό συνεχίστηκε και σε επόμενες επισκέψεις, οι οποίες είχαν γίνει τακτικές. Κάθε Δευτέρα απόγευμα. Είχε γίνει συνήθεια. Σε μια επίσκεψη θυμάμαι ότι ανακουφίστηκα που είδα μια ακόμη ασθενή στο ιατρείο καθώς και μια βοηθό του. Μόνο που εκείνη τη μέρα μου είπε ότι ήταν πολύ σημαντικό να μου δείξει πώς πρέπει να πλένω σωστά τα δόντια μου. Με μετέφερε σε έναν άλλο χώρο στον οποίο ήμουν μόνη μου μαζί του. «Δείξε μου πώς πλένεις τα δόντια σου», μου είπε κι εγώ το έκανα. «Κυκλικές κινήσεις, κάτσε να σου δείξω», είπε και ήρθε από πίσω μου. Έπιασε το χέρι μου με το οποίο κρατούσα την οδοντόβουρτσα, κατέβηκε στο ύψος μου και ακούμπησε το σώμα του πάνω μου. Το πέος του ήταν ακριβώς στα οπίσθιά μου. Άρχισε να κινεί το χέρι μου και ταυτόχρονα τρίβονταν πίσω μου. Με κοιτούσε στον καθρέφτη και γελούσε. Μετά από λίγο με άφησε εκεί και μου είπε να συνεχίσω μόνη μου. Ήμουν 15 λεπτά εκεί. Δεν ήξερα τι να κάνω. Μετά από λίγο ήρθε και μου είπε ότι έκανα πολύ καλή δουλειά και με άφησε να φύγω.

Στην επόμενη επίσκεψη η παραμονή μου στον συγκεκριμένο χώρο ήταν πολύ μεγαλύτερης διάρκειας. Ερχόταν και έκανε ακριβώς το ίδιο πράγμα. Μου έδειχνε πώς να πλένω τα δόντια μου όσο όλο το σώμα του ήταν κολλημένο πάνω μου και τριβόταν στα οπίσθιά μου. Θυμάμαι ότι ήθελα να βάλω τα κλάματα όταν με άφηνε μόνη μου. Με κοιτούσα στον καθρέφτη και δεν ήξερα τι να κάνω. Ερχόταν και ξαναερχόταν και έκανε το ίδιο πράγμα. Βγήκα από το ιατρείο και ο πατέρας μου με ρώτησε πόσο κόσμο έχει μέσα και αργεί τόσο. Του είχα απαντήσει ότι μου δείχνει πώς να πλένω τα δόντια μου. Ντρεπόμουν να ξεστομίσω οτιδήποτε περισσότερο.

Στην τελευταία μου επίσκεψη έγινε ακριβώς το ίδιο πράγμα γύρω στις 4 με 5 φορές. Στο τέλος, αφού τρίφτηκε πίσω μου, σηκώθηκε με ύφος που υποδείκνυε ευχαρίστηση. «Μπράβο σου», μου είπε και μου έπιασε τα οπίσθια και τα έσφιξε. Έφυγα από το ιατρείο, γύρισα σπίτι και έκλαψα στο δωμάτιό μου. Όσο πλησίαζε η επόμενη Δευτέρα, έτρεμα στη σκέψη ότι θα ξαναπάω. Όταν έφτασε η μέρα, έλεγα στους γονείς μου ότι δεν θέλω να πάω γιατί δεν το θεωρούσα απαραίτητο αφού το μόνο που μου έδειχνε είναι πώς να πλένω τα δόντια μου. Οι γονείς μου προσπάθησαν να με μεταπείσουν αλλά έβαλα τα κλάματα. Δεν βρήκα το θάρρος να τους μιλήσω. Αυτό που γινόταν δεν είχε όνομα για μένα αλλά το αισθανόμουν λάθος. Δεν πήγα στο ιατρείο ποτέ ξανά. Το έθαψα βαθιά, να μην το θυμάμαι. Όταν το ξαναθυμήθηκα ήμουν μεγάλη, φοιτήτρια πια, σε ένα τηλεφώνημα με τη μαμά μου, η οποία αναφέρθηκε στο όνομά του.

Η άνεση με την οποία αναφερόταν η μαμά μου σε αυτό το πρόσωπο με έκανε να τα αμφισβητώ όλα. Και για να μου πάω κόντρα, για να με συνεφέρω, αποφάσισα να μιλήσω σε κάποιον. Έτυχε να είναι μια καινούρια φιλική γνωριμία γένους αρσενικού (αν έχει σημασία). Ήταν τέτοια η κουβέντα που αισθάνθηκα άνετα να μιλήσω. Η απάντηση που πήρα ήταν «Είσαι σίγουρη; Έχουν περάσει πολλά χρόνια», και στη συνέχεια «Εγώ να κάνω τώρα τον δικηγόρο του διαβόλου; Γιατί δεν είπες τίποτα τότε;». Δεν είχα να δώσω απάντηση.

Μετά από πέντε χρόνια, στην πόλη μου πια, είχαμε μια συζήτηση με άλλες τρεις κοπέλες περί σεξουαλικής παρενόχλησης. Όλες τους έλεγαν εμπειρίες γνωστών τους. Τόλμησα κι εγώ να πω τη δική μου χωρίς να κατονομάσω. Στο τέλος της κουβέντας μια από τις κοπέλες ρωτούσε επίμονα να μάθει το όνομά του καθώς είχε ακούσει παρόμοια περίπτωση για μια 19χρονη κοπέλα. Δεν είχα το θάρρος να της το πω. Αν το μάθαινε εκείνος; Αν κινούνταν νομικά εναντίον μου;

Πριν λίγες μέρες, με αφορμή την τεράστια διάσταση που έχει πάρει το συγκεκριμένο θέμα, είχα μια συζήτηση με μια καλή μου φίλη. Της το εξομολογήθηκα. Μου είπε ότι όταν είμαι έτοιμη μπορούμε κάτι να κάνουμε. Δεν ξέρει τι αλλά θα κάνουμε. Δεν ξέρω τι, γι’ αυτό και δεν θα κάνω. Με ρωτούσε διάφορα και της ανέφερα ότι μάλλον το ιατρείο είχε κλείσει. Την επόμενη μέρα πήρε τηλέφωνο με δική της πρωτοβουλία. Αυτός ήταν εκεί.

Γράφοντάς τα, συνειδητοποιώ πόσο πολύ αισθάνομαι ακόμη την ανάγκη να γίνει κάτι. Ωστόσο, είμαι ανήμπορη. Άλλωστε ήταν απλά μια παρενόχληση πριν από 12 χρόνια. Τι μπορεί να γίνει;

Δεν έχω το θάρρος να βγω να μιλήσω δημόσια. Ούτε η ιστορία μου να ζωγραφιστεί με το πρόσωπό μου. Δουλεύω όσο μπορώ με τον εαυτό μου αλλά συνεχίζω να ντρέπομαι. Και όσα περισσότερα διαβάζω για την αμφισβήτηση των θυμάτων, τόσο περισσότερο αποθαρρύνομαι. Δεν πειράζει.

Σας ευχαριστώ που δίνετε αυτό το βήμα