Καλησπέρα, θα ήθελα να μοιραστώ κι εγώ την ιστορία μου, παραμένοντας ανώνυμη. Σας ευχαριστώ πάρα πολύ που μας δίνετε φωνή με κάθε δυνατό τρόπο. 

Ήμουν 18 περίπου, τρίτη Λυκείου. Τα πρώτα δύο χρόνια του Λυκείου είχα σχέση με ένα παιδί στην ίδια ηλικία. Τότε ήμασταν χωρισμένοι, δεν ήθελα σε καμία περίπτωση να είμαστε μαζί, ούτε να κάνουμε οτιδήποτε (ειδικά γνωρίζοντας ότι είχε σχέση εκείνο τον καιρό), παρόλο που είχα ακόμα κάποια αισθήματα για εκείνον. Βρεθήκαμε πρωτοχρονιά σε σπίτι φίλου για ποτά και θα μέναμε εκεί όλο το βράδυ αρκετά άτομα. Κάποια στιγμή, πήγα σε ένα δωμάτιο να ξαπλώσω γιατί δεν αισθανομουν πολύ καλά και με ακολούθησε για "να δει αν είμαι καλά". Του ζήτησα να με αφήσει μόνη , ξάπλωσα και το επόμενο που θυμάμαι είναι να στέκεται από πάνω μου, να τον σπρώχνω, να του ζητάω να με αφήσει κι εκείνος να επιμένει πάνω μου. Δεν μπορούσα να τον διώξω από πάνω μου , μου έλεγε φράσεις τύπου "ξέρω ότι το θες, μη μου το παίζεις δύσκολη, γουστάρεις κατά βάθος" κι εγώ επέμενα να σταματήσει , σχεδόν κλαίγοντας, ενώ ζαλιζόμουν πολύ. Εν τέλει, πέρασε το δικό του με το ζόρι, ενώ εγώ έκλαιγα σε κάθε λεπτό - κι εκείνος το θεωρούσε ένδειξη του πόσο μου αρέσει , όσο κι αν επέμενα να σταματήσει. Δεν μίλησα σε κανέναν, γύρισα σπίτι, έκανα μπάνιο 3 φορές και έκλαιγα. Δεν ήμουν σίγουρη για καιρό ότι όντως συνέβη. Πρόσφατα συνειδητοποίησα τι πραγματικά έγινε και προσπαθώ να το δουλέψω μέσα μου. Δεν έχω καταφέρει να εμπιστευτώ κανέναν από τότε, νιώθω ανασφάλεια αν κάποιος με αγγίξει χωρίς να με προειδοποιήσει.Τότε δεν πέρασε καν από το μυαλό μου να μιλήσω σε κάποιον, γνωρίζοντας ότι δε θα με πιστέψουν, καθώς όλοι ήξεραν την ιστορία μας και τα συναισθήματα μου για εκείνον. Αλλά ακόμα και τώρα δεν το συζητάω γιατί για την κοινωνία το ζήτησα επειδή επινα, κατά βάθος ήθελα και επειδή δεν ήμασταν μαζί έφτιαξα αυτή την ιστορία και άλλα τόσα. Μακάρι να είχα μιλήσει τότε.