Πήρα το θάρρος και Θα ήθελα πολύ να μοιραστώ με κάποιον (εκτος του οικογενειακου μου περιβάλλοντος) αυτο που βίωσα αλλά ντρέπομαι και νιώθω ανασφάλειες. Αφού,λοιπόν, μου δόθηκε η ευκαιρία να επικοινωνήσω μαζί σας, είμαι πολύ ευγνώμων.

Όλα ξεκίνησαν όταν εγώ ήμουν 8 και αυτός 7. Ναι ήμασταν μικρά στην αρχή νόμιζα ήταν παιχνίδι δεν καταλάβαινα,ούτε αυτός πιστεύω. Στην συνέχεια μου φαινόταν λάθος και το είπα στους γονείς μου οι οποίοι επικοινώνησαν με τους γονείς του παιδιού(να σημειώσω ότι είμαστε πρώτα ξαδέρφια με το αγόρι και τα καλοκαιρια τα περνούσαμε μαζί επειδή οι γονείς μου δούλευαν).Μου ζήτησε συγγνώμη και όλα καλά.Δεν το θεώρησε κανείς ότι ήταν κάτι σοβαρό αλλά δεν ήξεραν ουτε εγω ηξερα την συνέχεια. Από τα 10 έως και 13 μου συνέχισε να με παρενοχλεί. Εγώ τον απέφευγα και του έλεγα "ασε με" και "οχι" κάθε φορά. Η μόνη απάντηση σου ήταν "συγγνώμη δεν το ήθελα". Φοβόμουν να επισκεφτώ τους παππούδες μου γιατί ήταν αυτός εκεί. Τα βράδια στο σπίτι των παππούδων μου,δεν μπορούσα να κοιμηθώ γιατί κάθε φορά έρχοταν και με παρενοχλούσε. Μια μέρα δεν άντεξα,το είπα στην κολλητή μου η οποία με παρότρυνε να το πω στους δικούς μου. Δεν μπορούσα να το συνειδητοποιήσω ότι αυτό συνέβαινε σε εμένα και μάλιστα από ένα τόσο κοντινό μου άνθρωπο που ήμασταν Σαν αδέρφια.Μαλλον δεν ήθελα να το συνειδητοποιήσω. Η πίεση ήταν τεράστια σε συνδυασμό με το γεγονός ότι είμαστε συγγενείς και ότι είχε ξαναγίνει παλιά όταν ήμασταν μικρά ένιωθα ότι δεν θα με πάρουν στα σοβαρά. Έκανα λάθος. Κατευθείαν μόλις ενημέρωσα την μητέρα μου,αυτή ενημέρωσε την θεία μου(μητέρα του παιδιου).Η θεία μου είπε θα του μιλήσει και ότι καλύτερα ήταν να τα έλεγαν από κοντά οι γονείς μας. Την επόμενη μέρα δεν εμφανίστηκαν ποτέ για να μιλήσουν με τους γονείς μου.Το πήραν στην πλάκα και ότι δεν έγινε τίποτα. Το θέμα δεν χρειάστηκε να πάει στη αστυνομία καθώς με αυτούς τους ανθρώπους έχουμε κόψει κάθε επαφές.Πληγωθηκα παρά πολύ,γιατί τον ένιωθα σαν αδερφό μου. Δεν το έχω ξεπεράσει απόλυτα αλλά το δουλεύω με συνεδρίες σε ψυχολόγο και την στήριξη της οικογένειας μου. Μπορεί κάποιος να θεωρήσει ότι ήμασταν μικρά και ότι δεν ήξερα κλπ. Είναι και ο λόγος που φοβόμουν να το πω και ακόμα φοβάμαι να το πω. Να εμπιστευτώ απόλυτα κάποιον δεν μπορώ ακόμα αλλά το δουλεύω. Είμαι πλέον 17 χρόνων γνωρίζω οτι οι κινδυνοι είναι παρά πολλοί εκεί έξω. Αλλά γνωρίζω επίσης ότι με την βοήθεια και την κατανόηση της οικογένειας και των κατάλληλων ανθρώπων που έχεις κοντά σου μπορείς να καταφέρεις τα πάντα. Οτιδηποτε Δεν σου αρέσει ή σε ενοχλεί και δεν το επιτρέπεις δεν είναι ποτέ αργά να το εκφράσεις και να διεκδικήσεις το δικαίωμα της ελεύθεριας σου με κάθε τρόπο.(μπορει να μην είναι τόσο σοβαρή ή τραγική η δικιά μου ιστορία σε σχέση με άλλες περιπτώσεις παρενοχλήσεις αλλά ήθελα να το μοιραστώ αφού έχει στιγματίσει την ζωή μου με αρνητικό τρόπο)!!Η δουλειά σας είναι καταπληκτική✌💕