Καλησπέρα σας, 

Για αρχή Καλή χρονιά, Χρόνια Πολλά! σας εύχομαι ολόψυχα, υγεία, ευτυχία, μαχητικότητα!

Είμαι η ******, είμαι 20 χρονών φοιτήτρια στην Αθήνα.

Θα ήθελα και εγώ να μοιραστώ την ιστορία μου με εσάς, σε αυτό το τόσο όμορφο εγχείρημά σας προκειμένου να ακουστούν οι φωνές μας. Τα ακατάπαυστα δάκρυα, ο πόνος, η ντροπή, ο μηδενισμός που νιώθω, θέλω να πάρουν σάρκα και οστά και να ενωθεί με αυτά των υπόλοιπων γυναικών για να συνθλίψει αυτή την νοσηρή πλευρά της ανθρωπότητας που ακόμα συνεχίζει να υπάρχει και να προκαλεί πόνο και δυστυχία. Οι λέξεις μπροστά στα συναισθήματα χάνουν το νόημά τους. Είναι περιττές.

Όλα ξεκίνησαν όταν ήμουν 1η λυκείου, 15 χρονών. Λόγω υπερβολικού άγχους από προσωπικούς/σχολικούς/οικογενειακούς/ιατρικούς παράγοντες, αποφάσισα να ξεκινήσω βελονισμό σε γνωστό ιατρό στο κέντρο.

Εξ' αρχής ήταν υπερβολικά "τρυφερός" μαζί μου, πολλές αγκαλιές, πολλά φιλιά, όταν πήγαινα στο ιατρείο του για θεραπεία. Στην αρχή δεν είχα δώσει ιδιαίτερη σημασία σε αυτό αν και ένιωθα άβολα με τόση διαχυτικότητα, αλλά δεν ήθελα να του πω κάτι γιατί μου έλεγε ότι αγαπάει πολύ τα παιδιά και ότι τον είχε πικράνει ο γιος του και η νύφη του (μάλιστα τότε είχε και έναν μικρό εγγονό). Μόνο με εμένα ανάμεσα σε όλους τους ασθενείς του ήταν έτσι. Ένας ακόμη λόγος που υπέθεσα, ότι είχε αυτή τη συμπεριφορά απέναντί μου, ήταν διότι ήξερε μία θεία μου λόγω κάποιας επαγγελματικής τους συνεργασίας. Καμία φιλία ή κάτι τέτοιο.

Όταν έκανα θεραπεία, έπρεπε να είμαι γυμνή, με τα απολύτως απαραίτητα εσώρουχα έτσι ώστε να μου τοποθετεί τις βελόνες. Τότε ξεκίνησαν να κλιμακώνονται τα πράγματα.

Αναγκαστικά με ακουμπούσε σε όλο το σώμα για να μου βάζει τις βελόνες και εκμεταλλευόμενος αυτό, άρχισε να με ακουμπά στο στήθος και χαμηλά στην ευαίσθητη περιοχή, παρόλο που εκεί δεν μου έβαζε ποτέ βελόνες. Από την πρώτη φορά που το έκανε, ένιωσα απίστευτα άσχημα και άβολα, και έκτοτε το έκανε κάθε φορά, σε κάθε μου επίσκεψη. Δεν του είπα τίποτα, γιατί θεώρησα ότι είναι γιατρός και ξέρει τι κάνει. Έδιωχνα τις άσχημες σκέψεις ότι αποσκοπούσε κάπου αλλού, και κατηγορούσα τον εαυτό μου ότι υπερβάλλω. Με ρώταγε αν έχω περίοδο γιατί έλεγε ότι το στήθος μου ήταν πρησμένο και ξανά πάλι το έπιανε, πάνω από το σουτιέν μου. Πλέον, δεν με ακουμπούσε απλά στο κόκκαλο του αιδοίου, αλλά έκανε και κάποια κίνηση με το χέρι του τρίβοντας την περιοχή. Και όλα αυτά τα έκανε με ένα ηλίθιο χαμόγελο που ποτέ δεν κατάλαβα από πού ερχόταν. Ήθελα ο κόσμος να με καταπιεί. Όποτε τύχαινε να μπει στο δωμάτιο η κυρία που τον βοηθάει με τους ασθενείς τραβιόταν μακριά μου, σαν να τον χτυπούσε ρεύμα και αυτομάτως ήταν πιο ψυχρός, απόμακρος και τυπικός. Πλέον ευχόμουν να μπαίνει συνέχεια η κυρία αυτή στο δωμάτιο. Δεν ξέρω γιατί δεν μπορούσα να του πω ποτέ ότι με ενοχλεί αυτό που έκανε. Γιατί δεν βρήκα την δύναμη να το πω; είχα έναν ανεξήγητο φόβο. Ένιωθα ένα αντικείμενο. Από όπου αυτός αντλούσε ευχαρίστηση να με πασπατεύει. Κι όμως, έκλεινα τα μάτια μου σε αυτό. Μην αναρωτηθείτε γιατί, ούτε εγώ ξέρω.

Η όλη κατάσταση, κορυφώθηκε όταν καθόμουν καθιστή στο κρεβάτι, γυμνή με τα απολύτως απαραίτητα και τα πόδια μου λίγο ανοιχτά. Αυτός, τότε έβαλε το ένα του πόδι ανάμεσα στα πόδια μου ακουμπώντας την ευαίσθητη περιοχή και με μία άνω-κάτω κίνηση με έτριβε εκεί. Καταλάβαινε πολύ καλά τί έκανε. Είχε γύρει σχεδόν ολόκληρος πάνω μου και έκανε πως έβγαζε τις βελόνες από την πλάτη μου και τον αυχένα μου με το ένα του χέρι ενώ με το άλλο του χέρι με κρατούσε με πίεση στη μέση. Ένιωθα το βάρος του πάνω μου. Είχα κοκκαλώσει. Δεν πίστευα αυτό που γινόταν. Ένιωσα ένα τίποτα. Ένα μηδενικό. Ακόμα θυμάμαι την αίσθηση. Το πώς ένιωθα.

Ελευθερώθηκα από όλο αυτό, όταν άκουσε να έρχεται μέσα στο δωμάτιο η κυρία που τον βοηθάει και τινάχτηκε σε κλάσματα δευτερολέπτου. Εγώ δεν είχα αντιληφθεί ακόμα αυτό που είχε γίνει. Τότε ξανά έγινε ψυχρός, δεν με κοίταξε καν και είπε τελειώσαμε για σήμερα και έφυγε. 

Δεν ξαναπάτησα ποτέ εκεί. Και ποτέ δεν ρώτησε ο γιατρός γιατί δεν πήγα. Ενώ τις προηγούμενες φορές πάντα έπαιρνε όταν είχα καιρό να πάω. "Με νοιαζόταν" έλεγε στην μητέρα μου. Με έπαιρνε ο αδερφός μου από το ιατρείο κάθε φορά και έπρεπε να υποκρίνομαι ότι είμαι καλά. Όταν γύρισα σπίτι έκλαιγα με λυγμούς στο μαξιλάρι για να μην με ακούσει κανείς.

Μετά από ενάμιση χρόνο, το είπα στην μητέρα μου, λόγω ντροπής και ενοχής. Ακόμα έχω. Στον πατέρα μου δεν το είπα ποτέ, γιατί είχε πρόσφατα θέμα υγείας και θα τον πίκραινα. Σε συζητήσεις με γνωστούς-αγνώστους δεν το λέω. Ντρέπομαι ακόμα. Όταν το σκέφτομαι, ακόμα πονάω. Ήμουν 15 χρονών παιδί.

Και πιάνω τον εαυτό μου να σκέφτομαι, ότι τουλάχιστον δεν βιάστηκα, όπως άλλες γυναίκες. Με κλάματα στα μάτια πληκτρολογώ αυτά τα λόγια. Με παρενόχλησε ναι. Επανειλημμένα, ναι. Και σκέφτομαι, ότι έχω σταθεί "τυχερή" που τουλάχιστον δεν έχω βιαστεί. Και βρίζω τον εαυτό μου που με θεωρώ τυχερή, γιατί αυτό δεν πρέπει να το βιώνει ΚΑΜΊΑ ΜΑΣ. ΠΟ΄ΤΕ. ΑΠΌ ΚΑΝΈΝΑΝ. Η μαμά μου ένα ράκος, στεναχωρήθηκε που δεν της είπα την αλήθεια. Δεν ρώτησε γιατί δεν της το είπα νωρίτερα. Κατάλαβε. Και ένιωσα αγάπη, αποδοχή. Αυτό που δεν κάνει η κοινωνία για μας. Ήθελε να πάει να τον βρίσει, να τον εξευτελίσει στο ιατρείο του. Δεν έμαθα ποτέ αν το έκανε. Και να το έκανε, δεν θα μου το πει. Ήθελε να κινηθούμε νομικά. Φοβόμουν πολύ. Κανείς δεν θα με πίστευε. Όλοι θα έλεγαν ότι τον παρεξήγησα καθώς μου έβαζε τις βελόνες. Εδώ για άλλες και άλλες υποθέσεις οι βιαστές δεν δικάζονται ποτέ.

Συγγνώμη εκ των προτέρων για όλο αυτό το σεντόνι, αλλά δεν ήθελα να το πω, αποστειρωμένα, απλά. Ήθελα να καταθέσω την ψυχή μου. Να μιλήσει η ψυχή μου.

Σας ευχαριστώ πολύ, που αφιερώσατε χρόνο να με ακούσετε. Θέλω να στείλω σε όλα τα θύματα αυτής της βάρβαρης βίας μία αγκαλιά και ένα φιλί γεμάτο κατανόηση και αποδοχή. Κάθε φορά που ακούω στα νέα για ένα ακόμα θύμα της έμφυλης βίας, νιώθω ότι πνίγομαι. Ότι ασφυκτιώ.

Σας ευχαριστώ που υπάρχετε και μας ακούτε.

Υ.Γ. Θα ήθελα να μην γνωστοποιηθεί το επίθετό μου. Το όνομά μου, ωστόσο δεν έχω πρόβλημα

Υ.Γ.2: Δεν θα περιμένουμε ο τροχός να γυρίσει από μόνος του. Εμείς θα τον γυρίσουμε και αν δεν γυρίζει, θα τον κάψουμε. Και στα συντρίμμια αυτού του νοσηρού κόσμου, θα φτιάξουμε τον παράδεισο που ονειρευόμαστε. 

Με αγάπη,