Τι βίωσα, πότε και πώς έγινε….. Ηταν Αυγουστος του 1997 εγώ ήμουν 15 χρονών. Είχαμε μια μεγάλη παρέα ανάμικτη αγόρια κορίτσια. Εκείνο το καλοκαίρι σκοτώθηκε σε τροχαίο μια φίλη μας. Χάσαμε τη γη κάτω από τα πόδια μας. Αδύνατον να διαχειριστούμε αυτό τον χαμό. Δεν μας βοήθησε κανένας. Πιστεύω πως είχαμε όλοι κατάθλιψη, θέλετε το πένθος θέλετε η εφηβεία, ξαφνικά όλα έγιναν μαυρα… Τα αγόρια άρχισαν να πίνουν και κάποιοι έκαναν χασίσι. Ήταν δύο συγκεκριμένα αγόρια 17 χρονών που ζήτησαν να τους βοηθήσουμε να μην μπλέξουν, να τους κάνουμε δηλαδή περισσότερη παρέα. Εμείς ήμασταν 4 κολλητές οπότε αναλάβαμε να τους έχουμε συνέχεια μαζί μας. Κάποια στιγμή οι γονείς μου έλειπαν και τους είπα να πάμε στο σπίτι μου να καθίσουμε εκεί. Έτσι και έγινε. Πήγαμε λοιπόν σπίτι βάλαμε μουσική, κάποιοι έκατσαν στο μπαλκόνι και άλλοι μέσα. Κάποια στιγμή ένα από τα αγόρια ο Κ μου ζήτησε να πάμε στην κρεβατοκάμαρα των γονιών μου για να μου μιλήσει. Πήγα φυσικά για να δω τι θέλει. Η μουσική ήταν δυνατά και όταν μπήκαμε δυνάμωσε ακόμα πιο πολύ. Μόλις μπήκαμε κλείδωσε την πόρτα, του λέω τι κάνεις? Μου λέει μην ανησυχείς τίποτα. Άρχισε να μου λέει ότι ενδιαφέρεται για μένα και του είπα πως δεν θέλω να μπλέξουμε, δεν ενδιαφέρομαι. Αυτόματα έγινε ένας άλλος άρχισε να με στριμώχνει και να μου λέει μα εγώ όμως θέλω. Προσπάθησα να βγω και με πέταξε στο κρεβάτι. Άρχισα να φωνάζω αλλά κανένας δεν άκουγε. Φυσικά μου έκλεισε το στόμα και μου είπε να σταματήσω γιατί δεν έχω ιδέα για τι είναι ικανός. Πάλεψα με όλες μου τις δυνάμεις, ήταν αδύνατον αν ξεφύγω όμως. Ήταν πολύ δυνατός και ψηλός. Ήταν η πρώτη μου φορά. Η πρώτη φορά που για εμάς τότε φάνταζε παραμυθένια για μένα έγινε ο χειρότερος εφιάλτης!!! Πονούσα πάρα πολύ, του έλεγα να σταματήσει και δεν θα ξεχάσω ποτέ τα λόγια του… πονάς? Τώρα θα σου δείξω εγώ τι θα πει πόνος. Και γινόταν όλο και πιο βίαιος. Κάποια στιγμή πάγωσα και ένιωσα ότι είχα βγει από το σώμα μου (νομίζω πως ήταν αμυντικός μηχανισμός του μυαλού μου για να αντέξω) Από εκείνη τη στιγμή κατάλαβα πως δεν θα είμαι ξανά η ίδια. Αφού τελείωσε άνοιξε την πόρτα και έφυγε τρέχοντας από το σπίτι. Εκεί οι υπόλοιποι κατάλαβαν πως κάτι έγινε. Οι φίλες μου ήρθαν στο δωμάτιο και αντίκρυσαν ένα κρεβάτι γεμάτο αίματα. Εγώ έτρεξα στο μπάνιο. Βγήκα μετά από ώρα και ενώ οι 2 με παρηγορούσαν η μια είπε… αν δεν μπορείς να αποφύγεις έναν βιασμό απόλαυσε τον. Εκείνη τη στιγμή ένιωσα απέραντη μοναξιά… αν η φίλη μου μου μίλησε έτσι τι θα πουν οι υπόλοιποι? Τι θα σκεφτούν για μένα? Μετα από μέρες μου ο Κ ήρθε με βρήκε και κλαίγοντας μου ζητούσε συγνώμη, μου είπε πως το είπε στην μητέρα του και του είπε ότι αυτό που έκανε ήταν βιασμος. Ένιωθα μικρόψυχη που δεν μπορούσα να τον συγχωρήσω και τρομερά ένοχη. Ο Κ τελικά έμπλεξε με ναρκωτικά, μετά από χρόνια έμαθα από κοινό γνωστό ότι πέθανε. Η ανακούφιση μου ήταν μεγάλη, δεν ντρέπομαι που το λέω ακόμα και σήμερα. Το μότο μου στην ζωή από τότε είναι πως όλα εδώ πληρώνονται αργά ή γρήγορα. Ένιωσα δικαιωμένη. Αυτή είναι η δική μου ιστορία

• Οι επιδόσεις στο σχολείο έπεσαν κατακόρυφα, με το ζόρι τέλειωσα το γενικό Λύκειο. Το όνειρο μου ήταν να γίνω ψυχολόγος.

• Σταμάτησα να χαμογελάω, δεν ήθελα να ζήσω άλλο

• Δεν μου άρεσε να βρίσκομαι με κόσμο

• Μίσησα τους άντρες πολύ, ήθελα εκδίκηση.

• Η πρώτη μου σεξουαλική επαφή ήταν μετά από 5 χρόνια

• Κατάθλιψη, άγχος κτλ Από εκεί και πέρα ΚΑΘΕ μέρα έδινα την προσωπική μου μάχη.

Πάλευα με νύχια και με δόντια το τέρας που είχα μέσα μου και φυσικά να βρω κίνητρο για να κρατηθώ στη ζωή. Το ιδανικό για μένα θα ήταν να με είχε σκοτώσει παρά να ζήσω έτσι. Έγινα πολύ σκληρή με τον εαυτό μου και με αδίκησα πολύ. Δούλεψα πάρα πολύ, διάβασα πολύ. Έμαθα να απομονώνω τα συναισθήματα μου και να βλέπω τα πράγματα μόνο με την λογική. Ακριβώς αυτό με έκανε να φαίνομαι σκληρή. Πλέον έχω μαλακώσει, έγινα μητέρα πριν 10 χρόνια και αυτό με έκανε πιο συναισθηματικό άνθρωπο. Άρχισα να βοηθάω τους γύρω μου και είδα ότι με αυτό τον τρόπο θεραπευόμουν και εγώ. Αυτό που σκέφτομαι τώρα που πλησιάζω τα 40 είναι πως επειδή μεγάλωσα με αυτό το τραύμα δεν ξέρω ποια πραγματικά είμαι. Ποιο πολλά χρόνια ζω με το τραύμα και δεν θυμάμαι τι άνθρωπος ήμουν πριν. Πως θα ήταν άραγε η ζωή μου? Με καθιέρωσε σαν άνθρωπο, μου διαμόρφωσε αυτό που είμαι σήμερα.

ΔΕΝ ΤΟ ΚΑΤΗΓΓΕΙΛΑ ΓΙΑΤΙ… Ήμουν μικρή, ντρεπόμουν, ένιωθα υπεύθυνη και δεν ήθελα με τίποτα να φορτώσω τέτοιο βάρος στην οικογένεια μου. Είχα την ανάγκη να το θάψω, να μην το συζητώ καθόλου. Τα λόγια με πλήγωναν πολύ. Το έπαιξα πολύ γενναία και αυτό ήταν ριψοκίνδυνο γιατί φλέρταρα πολλές φορές με την αυτοκτονία.