Καλησπέρα σας!

Έμαθα για εσάς και τη δράση σας, από κάποιες υπέροχες γυναίκες και από τότε σας παρακολουθώ ανελειπώς καθώς θεωρώ ότι αυτό το οποίο κάνετε και πρεσβέυετε είναι αξιοθαύμαστο και δίνει δύναμη σε πολλές γυναίκες καθημερινά να ξεπεράσουν εμπόδια μικρά ή μεγάλα.

Έμαθα για το νέο project που ετοιμάζετε με την καθημερινή και την κυρία Μάγρα και ως ένδειξη στήριξης σε όλες τις γυναίκες που βίωσαν τέτοια περιστατικά, πήρα την απόφαση μα συμμετέχω με τη δική μου ιστορία.

Η δική μου ιστορία συνέβη στην ηλικία των 15 ετών. Μέχρι εκείνη την ηλικία, ήμουν ένα παιδί (και λέω μέχρι εκείνη την ηλικία γιατί μετά δε θυμάμαι να ήμουν ποτέ παιδί ξανά) που του άρεσε πολύ να πηγαίνει σχολείο, να διαβάζει και να ασχολείται με τον αθλητισμό. Μετά από πάρα πολλά χρόνια πρωταθλητισμού στην ενόργανη γυμναστική, στην ηλικία των 13 ετών το σώμα μου άρχισε λίγο να αλλάζει. Αδιαθέτησα, έβαλα κάποια ελάχιστα κιλά, φούσκωσε το στήθος μου και ψήλωσα κάποιους πόντους σχετικά απότομα, μέσα σε ένα καλοκαίρι. Όταν επέστρεψα στις προπονήσεις μου και είδαν οι προπονητές μου τις αλλαγές στο σώμα μου, είπαν στους γονεις μου πως αν η ανάπτυξη συνεχιστεί, δε θα μπορώ πια να αθλούμαι σε επίπεδο πρωταθλητισμού αλλά να κάνω απλά προπονήσεις μαζί με τα υπόλοιπα παιδιά του Συλλόγου, εκτός αν έπαιρνα κάποια "φάρμακα" τα οποία θα εμπόδιζαν την ανάπτυξη αυτή και θα συνέχιζα κανονικά την πορεία μου. Οι γονείς μου δε το δέχτηκαν αυτό με αποτέλεσμα να με βγάλουν από την επίλεκτη ομάδα του Συλλόγου και να κάνω απλές προπονήσεις με τα υπόλοιπα παιδιά. Αυτό ψυχολογικά δε το άντεξα και επιπλέον έπαψαν να έχουν για μένα ενδιαφέρον οι προπονήσεις. Η μέχρι τότε εμπειρία μου με τον αθλητισμό ήταν άψογη, είχα εκπληκτικούς προπονητές και συναθλητές και συναθλήτριες. Μη μπορόντας να φανταστώ τον εαυτό μου να μην κάνει κάποιο άθλημα και με την υποστήριξη των γονιών μου οι οποιοι ήταν πάντα υποστηρικτικοί σε ότι και να θέλαμε να κάνουμε στη ζωή μας και εγώ και ο αδρεφός μου, άρχισα να ψάχνω κάποιο άλλο άθλημα να μου αρέσει ώστε να αφοσιωθώ σε αυτό. Δοκίμασα αρκετά...κολύμβηση, βολευ κ.α. Τίποτα δε με ενθουσίασε όσο η ενόργανη και αυτό με στεναχωρούσε πολύ. Κάποια στιγμή ανοίγει κοντά στο σπίτι μου μια Σχολή Καράτε. Εγώ σαν χαρακτήρας από μικρή ήμουν ένα πολύ ήσυχο, δειλό και φοβιτσιαρικο παιδί. Για κάποιο λόγο, θέλησα να δοκιμάσω την τύχη μου σε αυτό το άθλημα. Ζήτησα από τη μητέρα μου να με πάει να ρωτήσουμε. Πάμε στη Σχολή και μας υποδέχεται στο γραφείο ο ιδιοκτήτης της Σχολής και προπονητής. Ένας κύριος γύρω στα 40, πολύ γοητευτικός για την ηλικία του, εξαιρετικά γυμνασμένος και σωματώδης αλλά παράλληλα πολύ σοβαρός και αυστηρός και ταυτόχρονα φιλικός και προσιτός. Από όσα είπαμε θυμάμαι τη φράση "το Καράτε δεν ειναι ένα άθλημα άγριο. Δεν είναι ένα άθλημα που σε μαθαίνει να επιτίθεσαι. Είναι ένα άθλημα που σε μαθαίνει να αμύνεσαι, να προστατεύεις τον εαυτό σου και να μη φοβάσαι γιατί σε μαθαίνει να αντιδράς κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες". Αυτό με έκανε να γραφτώ την επομενη μέρα. Το άθλημα μου ταίριαξε αμέσως. Μου άρεσε το γεγονός ότι είχε από πίσω μια ολόκληρη φιλοσοφία η οποία με έκανε να το αγαπήσω ακόμα πιο πολύ. Πέρασαν περίπου δύο χρόνια. Δεν έχανα προπόνηση, έκανα διπλές προπονήσεις, κατέβαινα σε αγώνες, έμενα στη Σχολή και έκανα ενδυνάμωση με τους μεγαλύτερους αθλητές. Δεν υπήρχαν γυναίκες στη Σχολή. Ελάχιστα κορίτσια στην ηλικία μου και μικρότερα έρχονταν και έφευγαν περιστασιακά. Δε με είχε ενοχλήσει ποτέ αυτό. Δε με είχε ανησυχήσει. Δε με είχε απασχολήσει καν. Μέχρι τότε, δεν είχα καμία σχέση με το άλλο φύλο. Δεν τα "είχα φτιάξει" με αγόρι, δεν έβλεπα τα αγόρια γύρω μου ερωτικά, δεν ήθελα να με βλέπουν ούτε αυτά έτσι... Για να αποφύγω να βλέπουν τα αγόρια ερωτικά, επειδή είχα αντιληφθεί ότι είμασταν σε μια ηλικία που ειδικά τα αγόρια άλλαζαν γύρω μου, είχα κόψει τα μαλλιά μου κοντά, ντυνόμουν σαν αγόρι, δε φορούσα τίποτα εφαρμοστό, δε βαφόμουν και γενικά έκανα τα πάντα για να μην προκαλώ τετοιου είδους ενδιαφέρον από το άλλο φύλο. Και τα είχα καταφέρει, καθώς μέχρι εκείνη τη στιγμή ένιωθα ότι δε με απασχολεί το θέμα και έχω άλλες προτεραιότητες (πλησίαζαν και οι Πανελλήνιες είχα ήδη μπει στο Λύκειο και είχα αφοσιωθεί και σε αυτό το στόχο). Ο δάσκαλος της Σχολής είχε μια κόρη στην ηλικία μου. Πηγαίναμε μαζί φροντηστήριο. Κάναμε παρέα. Ήταν χωρισμένος, αλλά είχε σχέση με μια πανέμορφη γυναίκα από τη Θεσσαλονίκη με την οποία κάποια στιγμή παντρεύτηκαν. Με τους γονείς μου είχαν γίνει φίλοι. Έβγαιναν συχνά μαζί σαν ζευγάρια και έρχονταν και πολύ συχνά στο σπίτι μας για φαγητό. Πλέον για μένα ήταν κάτι σαν πατέρας μου. Αγαπούσα αυτόν και την οικογένειά του σαν δική μου και χαιρόμουν που υπήρχε αυτή η ανθρώπινη σχέση με τον δάσκαλό μου γιατί αυτό με βοηθούσε πολύ και στο άθλημα. Είχα φτάσει σε αρκετά υψηλό επίπεδο πλέον. Ένα απόγευμα είμαι στη Σχολή. Πήγαινα συχνά μετά το σχολείο όταν δεν είχα κάποιο άλλο φροντηστήριο, σε ώρες εκτός προπόνησης για να κάνω ενδυνάμωση και μετά να ξεκινήσω την προπόνηση μου. Τις περισσότερες φορές είμασταν οι δυο μας. Εγώ και ο δάσκαλος. Σπάνια ερχόταν κάποιος άλλος εκείνη την ώρα γιατί οι μεγαλύτεροι αθλητές που έκαναν τέτοιου είδους προπόνηση δούλευαν τέτοια ώρα. Εκείνο το απόγευμα κάνω κανονικά την προπόνησή μου, χωρίς να έχω αντιληφθεί τίποτα περίεργο. Ανεβαίνω στα ποδυτήρια των γυναικών (είχαμε ξεχωριστα) να ξεκουραστώ λίγο και να αλλάξω και να βάλω τη στολή μου για την προπόνηση που θα ξεκινούσε περίπου μισή ώρα μετά. Ενώ έχω βγάλει τα ρούχα μου και είμαι μόνο με τα εσώρουχα, μπαίνει μέσα ο δάσκαλος. Είμαι με την πλάτη στην είσοδο των αποδυτηρίων οπότε με αρπάζει και με ακινητοποιεί από πίσω. Πάγωσα! Τίποτα από όσα είχα μάθει τόσα χρόνια δεν δούλεψε εκείνη τη στιγμή. Πάγωσα! Κλείδωσα! Δεν ήξερα αν συμβαίνει αυτό όντως ή το βλέπω στον ύπνο μου. Δεν μπορούσα να κουνηθώ. Ούτε έβγαινε φωνή. Νομίζω δεν ανέπνεα κιόλας. Ήξερα τι θα ακολουθούσε. Δεν ήθελα κάτι τέτοιο. Προσευχόμουν δυνατά μέσα μου να γίνει κάτι να γλυτώσω. Δεν ανέπνεα. Δε μιλούσε. Δεν έλεγε τίποτα λέξη. Μου τράβηξε το εσώρουχο...τώρα παρακαλούσα μέσα μου δυνατά να πεθάνω... Ξαφνικά πριν προλάβει να προχωρήσει ακούγεται κάποιος από τον κάτω όροφο να φωνάζει το όνομά του... Κατευθείαν με άφησε, μάζεψε το παντελόνι του και μου έκανε νόημα βάζοντας το δάχτυλο μπροστά από τα χείλη του να σωπάσω, να μη βγάλω άχνα. Βγήκε γρήγορα από τα αποδυτήρια και χώθηκε στο γραφείο. Ήταν ο κουμπάρος του. Ένας πολύ καλός κύριος ο οποίος πολλές φορές πέρναγε από τη Σχολή να πει ένα γεια και να μας κοροιδέψει για αυτά που κάναμε εκεί. Πάντα γελούσα με τα αστεία του. Είχα μείνει μέσα στα αποδυτήρια παγωμένη... Τους ακούω να μιλάνε από το γραφείο δίπλα και να γελάνε σαν να μη συμβαίνει τίποτα...Προσπαθώ να συνηδειτοποιήσω τι είχε συμβεί. Ξαφνικά ακούω τον κουμπάρο να λέει "'οχι, δε θα κάτσω, ένα γεια ήρθα να πω και φεύγω..." Με το που άκουσα τη λέξη "φεύγω" πετάχτηκα....φοβήθηκα ότι θα φύγει και θα μείνω πάλι μόνη με τον άλλο...όχι είπα...δε πρέπει να συμβεί αυτό...έβαλα γρήγορα τα ρούχα μου όπως όπως πάνω μου, πήρα την τσάντα μου και έφυγα τρέχοντας...τρέχοντας όμως...περνώντας από το γραφείο σαν σφαίρα ακού τον κουμπάρο να φωνάζει "Γεια σου ρε Κατερινάκι"...δεν απάντησα...κατέβαινα τις σκάλες τρέχοντας και ακούω πάλι τον κουμπάρο να ρωτάει "καλά, τι έπαθε αυτό?"...την απάντηση δεν την άκουσα...είχα ήδη βγει έξω και έτρεχα...έτρεχα...έφτασα σε ένα πάρκο και έκατσα εκεί σε ένα παγκάκι... εκεί θυμάμαι να ανέπνεα ξανά...δε ξέρω πόσο έκατσα μέχρι να βάλω τις σκέψεις μου σε μια τάξη...μπορεί να ήταν 5 λεπτά μπορεί και 5 ώρες....δε θυμάμαι... Σηκώθηκα να πάω σπίτι έχοντας αποφασίσει ότι αυτό που έγινε ήταν κάτι άσχημο, πως δεν ήταν δικό μου λάθος και πως έπρεπε να το πω. Πήγα σπίτι. Δεν έκλαψα. Είπα στη μητέρα μου όλα όσα έγιναν. Ήταν ψύχραιμη. Με ρώτησε αν είμαι σίγουρη για αυτά που λέω ή αν υπάρχει περίπτωση να παρεξήγησα κάτι. Θύμωσα λίγο, αλλά την δικαιολόγησα. Της είπα ότι τα περιέγραψα ακριβώς όπως έγιναν. Τον πήρε τηλ. στη Σχολή. Μπροστά μου. Του είπε ψεματα "το παιδί γύρισε σπίτι με κλάματα και μου λέει ότι δε θέλει να ξαναέρθει στη Σχολή. Δε μου λέει τι έγινε. Ανησυχώ. Ξέρεις κάτι?" Εκείνος απάντησε πως τα παιδιά στην εφηβεία παθαίνουν τέτοιες κρίσεις και να μη με πιέσει ούτε να πω τι έχω ούτε να πάω στη Σχολή και πως θα μου περάσει. Αυτό μόνο. Πολύ ψύχραιμος και πάλι. Η μητέρα μου όμως κατάλαβε πως αν δεν είχε "λερωμένη τη φωλιά" του δε θα αντιδρούσε έτσι ένας άνθρωπος που είχαμε τέτοια σχέση...θα ήθελε να μάθει τι έπαθα...επέμενε πολύ στο να μη με πιέσει να πω τι έχω... Είπα στη μάνα μου ότι θέλω να πάω στην αστυνομία. Ότι δε μπορώ να το αφήσω να περάσει έτσι αυτό. Μου είπε ότι έχω δίκιο, αλλά θα ήταν καλύτερα να σταματήσει όλο αυτό εδώ γιατί αν το μάθαινε ο πατέρας μου, θα έκανε καμιά τρέλα και θα κατέληγε είτε στο νοσοκομείο είτε στη φυλακή. Ξέροντας πως ο πατέρας μου είναι ένας άνθρωπος που σε αυτά τα ζητήματα δεν είναι ψύχραιμος και έχει ακραίες αντιδράσεις, συμφώνησα να λήξει το θέμα εκεί.

Δεν ξαναπήγα στη Σχολή ποτέ. Δε πέρναγα καν από αυτό το δρόμο ποτέ. Έκανα κύκλο για να αποφύγω αυτό το στενό. Για καιρό ήμουν χάλια. Κάποια στιγμή αποφάσισα να το μοιραστώ με την κολλητή μου. Μου υποσχέθηκε ότι δε θα το πει. Της είπα τι μου συνέβαινε. Μέσα σε δύο μέρες το είχε μάθει όλο το σχολείο. Στο σχολείο υπήρχαν κάποια παιδιά που ήταν μαθητές του. Ξαφνικά ένα σχολείο ολόκληρο συζητούσε για μένα έχοντας βγάλει το συμπέρασμα ότι είμαι μυθομανής, ότι θέλω να τραβήξω την προσοχή όλων, ότι φαντασιώνομαι ότι μου την πέφτουν, ότι δεν θα ήταν ποτέ δυνατό αυτός ο πανεμορφος άντρας με μια κούκλα γυναίκα δίπλα του να γυρίσει να κοιτάξει καν εμένα, ότι ένας σοβαρός δάσκαλος και επαγγελματίας και οικογενειαρχης δε θα ρίσκαρε τη ζωή του και την καριέρα του για ένα σκατό σαν εμένα, και άλλα τέτοια... Δεν έκανα τίποτα... Δεν προσπάθησα να υπερασπιστώ κάπως τον εαυτό μου... ένιωθα ότι δεν αξίζει τον κόπο να μπω σε αυτή τη διαδικασία... Πίστευα πως όσο δεν ασχολούμαι, θα βαρεθούν και θα το ξεχάσουν... Δεν έγινε όμως αυτό και ο καιρός περνούσε και ζούσα έναν εφιάλτη στο Σχολειο. Δεν ήθελα να πηγαίνω. Ένιωθα να βιάζομαι πλέον ψυχολογικά...ξανά και ξανά και ξανά... Ζήτησα από τη μητέρα μου να αλλάξω σχολείο. Ήθελα να γίνω πάλι αόρατη. Να πάω κάπου να είμαι άγνωστη μεταξύ αγνώστων. Άλλαξα σχολείο. Δεν προσπάθησα να κάνω πάρεες. Πήγα σε ένα σχολείο και στα διαλείματα καθόμουν σε μια γωνιά μόνη μου. Δεν ήθελα να κάνω παρέες. Έκανα το μάθημα μου και έφευγα. Δεν πήγα σε εκδηλώσεις του Σχολείου, δεν πήγα πενταήμερη, δε συμμετείχα σε ομαδικές δραστηριότητες σχολικές ή εξωσχολικές. Πέρασα στο Πανεπιστήμιο. Δεν προσπάθησα να κάνω πάρεες. Έκανα το μάθημα μου και έφευγα. Δεν πήγα σε εκδηλώσεις της Σχολής, ούτε σε εκδρομές, ούτε σε καμία δραστηριότητα ξανά.

Τα χρόνια πέρασαν...πλέον ήμουν μια εργαζόμενη γυναίκα. Δε το άφησα ποτέ πίσω μου εντελώ όλο αυτό, αλλά δε με στοίχιωνε κιόλας ποια. Είχαν περάσει περίπου δέκα χρόνια πια. Είμαι σε ένα μαγαζί για ποτό με δύο φίλες. Ξαφνικά νιώθω κάποιον να με κοιτάζει έντονα. Αναγνώρισα το πρόσωπο. Ήταν ένας παλιός συμμαθητής. Από αυτούς που έρχονταν και στη Σχολή του Καράτε. Ένας από αυτούς που υπερασπίστηκαν σθεναρά το "Δάσκαλο". Ένας από αυτούς που είχε πει τα χειρότερα τότε για μένα και επείδή ήταν μαθητής της Σχολής η γνώμη του είχε και μεγάλη βαρύτητα. Πάγωσα πάλι. Με κοιτούσε, χαμογελούσε και μίλαγε... Ένιωθα ότι χαμογελάει ειρωνικά και πως λέει στους φίλους του όλα όσα έλεγε τότε στο σχολείο για μένα. Ένιωσα πάλι να μην αναπνέω. Έκανα πως δεν τον βλέπω. Φώναξα να πληρώσω για να φύγω από εκεί. Μόλις είδε ότι πληρώνω, σηκώθηκε από τη θέση του απότομα και ήρθε προς το μέρος μου. Έκανα πως δεν το βλέπω. Με πλησιάζει μου λέει "Κατερίνα?" έκανα πως δεν τον γνωρίζω (εντελώς αποτυχημένα) μου λέει είμαι ο τάδε...από το σχολείο... κάνω ότι τον θυμήθηκα εκείνη τη στιγμή και τον ρωτάω αν είναι καλά. Μου λεεί ναι...χαμογελάω αμήχανα του λέω χαίρομαι. Μου λέει ότι με αναγνώρισε αμέσως και πως χάρηκε που με είδε. Χαμογελάω αμήχανα γιατί δε μπορώ να πω κι εγω το ίδιο. Μάλλον το καταλαβαίνει. Σοβαρεύει λίγο και σκύβει το κεφάλι. Μου λέει ξέρεις... "ήθελα να σου ζητήσω συγνώμη για τότε"... "για πότε?", λέω εγώ προσπαθώντας να αποφύγω τη συζήτηση. Μου λέει "για τότε που είχαν γίνει όλα αυτά με το δάσκαλο της Σχολής. Ξέρεις μου λέει είχε μάθει αυτά που κυκλοφορούσαν, τον ρωτήσαμε κι εμείς αν είναι αλήθεια γιατί έφυγες πολύ απότομα από τη Σχολή και εκείνος ήταν έξαλλος και έλεγε πως δε μπορεί να πιστέψει αυτό που έκανες και πως διέδιδες τέτοια ψεματα για αυτόν, που σε είχε σαν παιδί του και απέδιδε το γεγονός στο ότι ήθελε να τραβήξεις την προσοχή και άλλα τέτοια. Και τον πιστέψαμε και είχαμε όλοι θυμώσει μαζί σου για αυτά που έλεγες. Και πέρασαν τα χρόνια και κάποια στιγμή ήρθε μια καινούρια μαθήτρια στη Σχολή. Και όλα μια χαρά κυλούσαν...κάποια στιγμή η κοπέλα σταμάτησε να έρχεται. Δεν δώσαμε σημασία. Κάποια μέρα ενώ έχουμε προπόνηση, μπαίνουν μέσα κάτι Κρητικοί, γομάρια, τα αδέρφια της κοπέλας εκείνης και πιάνουν το δάσκαλο και τον σπάνε στο ξύλο και σπάνε και τη Σχολή φωνάζοντας για το τι έκανε στην αδερφή τους... Μείναμε όλοι άφωνοι. Του είπαν πως η αδελφή τους είναι έγκυος και πως αν δεν την παντρευτεί θα τον καταστρέψουν. Μετά από αυτό, βγήκαν και άλλες καταγγελίες από μαθήτριες στο φως. Τη συγκεκριμένη κοπέλα την βίαζε από όταν είχε πρωτοπάει στη Σχολή, ανήλικη ακόμα. Αυτή λόγω του ότι ήταν από αυστηρή οικογένεια δε το είπε ποτέ. Μέχρι που έμεινε έγκυος και αναγκάστηκε να το πει. Η σχολή έκλεισε. Του πήραν την άδεια. Η δεύτερη γυναίκα του τον χώρισε. Είχαν κάνει ένα αγοράκι μαζί. Πήρε το παιδί και έφυγε. Παντρέυτηκε την κοπελα που ήταν έγκυος. Πενήντα σχεδόν αυτός, 19 η κοπελα..." Μου έλεγε την ιστορια ο παλιός συμμαθητής και δεν ένιωθα καμία δικαίωση... ήθελα να κάνω εμετό. Ένιωσα άσχημα για όλα τα κορίτσια που βρέθηκαν στη θέση μου. Αν είχα μιλήσει στην αστυνομία ίσως είχαν γλυτώσει κάποιες...ίσως βέβαια και όχι...αν κρίνω από την αντιμετώπιση του κόσμου όταν μαθαίνει τέτοια περιστατικά. Μπερδεμένο πάλι το μυαλό μου. Μου ζήτησε συγνώμη και πάλι για τότε...δε μπορούσα να τον συγχωρήσω. Κανέναν τους δε μπορουσα να συγχωρήσω. Η σιωπή η δική μου και η αντιμετώπιση η δική τους δίνουν δύναμη σε αυτά τα τέρατα να συνεχιζουν ανενόχλητοι και πιο δυνατοί κάθε φορά που τη βγάζουν καθαρή.

Άργησα να το ξεπεράσω όλο αυτό. Και δεν το ξεπέρασα και ποτέ εντελώς. Ακόμα δε φλερτάρω ποτέ. Αν το άτομο δεν είναι απο το φιλικο περιβάλλον και δεν έχω ήδη κάποια οικειότητα μαζί του δε φλερτάρω. Ακόμα προσπαθώ να είμαι αόρατη για τους άντρες. Ακόμα πανικοβάλομαι όταν ένας άγνωστος με πλησιάζει. Ακόμα χρειάζομαι πολύ χρόνο να ανοιχτώ σε συντρόφο ή σε φίλο ή σε φίλη. Ασυναίσθητα. Αλλά ακόμα κουβαλάω διάφορα. Βιώσα μια απόπειρα σωματικού βιασμού που καθαρά από θαύμα δεν ήταν βιασμός, αλλά ο ψυχολογικός βιασμός από το ίδιο το συμβάν αλλά και από την αντιμετώπιση του περιβάλλοντος μου ήταν πραγματικά εξίσου βαναυσος. Όσοι αντιμετωπίζουν με τέτοιο τρόπο έναν άνθρωπο που έχει υποστεί σεξουαλική παρενόχληση οποιασδήποτε μορφής, θα έπρεπε να διώκεται ποινικά εξίσου όπως ο θύτης.

Αυτή είναι η δική μου ιστορία. Νιώθω ότι είπα παρά πολλά και ταυτόχρονα νιώθω ότι δεν είπα τίποτα.

Μακάρι κάποια μέρα οι γυναίκες αυτού του κόσμου να μην έχουν τέτοιες ιστορίες να διηγηθούν...

Καλή επιτυχία στο project σας!