Θα ξεκινήσω από την αρχή. Θα ξεκινήσω με εκείνη την φορά που δέχτηκα την πρώτη μου σεξουαλική παρενόχληση. Ήμουν μόλις 8 ετών. Ήταν ένα ανοιξιάτικο απόγευμα, γύρω στις 18:00, όπου βγήκα για βόλτα και παιχνίδι με ένα άλλο κοριτσάκι. Κάναμε γύρους το τετράγωνο της γειτονιάς μας, μιλούσαμε, γελούσαμε. Όλα ήταν όμορφα. Ανεμελιά! Βρισκόμουν 5-6 μέτρα μακριά από το σπίτι μου. Ακόμα στο στενό του σπιτιού μου. Δεν υπήρχε πολύς κόσμος εκείνη την στιγμή. Ξαφνικά ένιωσα μια παρουσία από πίσω μου. Πριν προλάβω να γυρίσω το κεφάλι μου, ένας μεσήλικας "κύριος" είχε ήδη βάλει το χέρι του και πίεζε το πίσω μέρος μου ενώ είχε σκύψει στο αυτί μου και έλεγε χυδαία λόγια για το τι θα μου έκανε. Λίγα δευτερόλεπτα μετά έφυγε και συνέχισε φυσιολογικά την διαδρομή ήσυχα. Όποιος τον συνάντησε στο στενό που έστριψε, δεν θα μάθαινε ποτέ τι είχε συμβεί πριν λίγες στιγμές. Εγώ...πάγωσα. Δεν είχα καταλάβει τι έγινε και τι έκανε αυτός ο κύριος πάνω μου και το τι θα μπορούσε να συνεχίσει. Δεν μίλησα άμεσα στους γονείς μου. Το έσπρωξα πίσω στο μυαλό μου χωρίς να καταλαβαίνω την βαρύτητα του. Μίλησα λίγο καιρό μετά. Ήμουν 8 ετών. Με ποια δικαιολογία θα μπορούσε ποτέ κανείς να με κατηγορήσει ότι "προκάλεσα" κάτι τέτοιο; Ήμουν 8 ετών. Πως θα μπορούσα να ξέρω ότι υπάρχει τέτοιο πράγμα; Ήμουν 10 ετών. Ήμουν μόλις 10 ετών όταν δέχτηκα την δεύτερη σεξουαλική μου παρενόχληση. Ήταν καλοκαίρι και μεσημέρι, γύρω στις 15:00, όταν πήρα το ποδήλατο μου για να κάνω βόλτα στο μεγάλο πάρκο που είχαμε μπροστά στο σπίτι μας. Το νερό στο μπουκάλι μου είχε τελειώσει και αποφάσισα να κάνω μια στάση στο σπίτι μου. Φτάνοντας στην στροφή για το σπίτι μου, είδα έναν "κύριο" με κοστούμι. Ήταν ο ίδιος κύριος που ήταν πριν δύο χρόνια. Δεν τον θυμόμουν από την πρώτη φορά. Με κοιτούσε και τα βλέμματα μας διασταυρώθηκαν. Μου χαμογέλασε και ανταπέδωσα. Έστριψα ανεβαίνοντας την μικρή ανηφόρα μπροστά στο σπίτι μας και σταμάτησα ακριβώς μπροστά στην πορτα της αυλής μας. Στάθηκα πάνω από το ποδήλατο έτοιμη να φωνάξω την αδερφή μου για να μου φέρει άλλο μπουκάλι νερό. Ακόμα μια φορά που ένιωσα πισώπλατα την παρουσία του και το αμέσως επόμενο πράγμα που μπορούσα να νιώσω ήταν τα αισχρά του δάχτυλα να χώνονται ανάμεσα στα πόδια μου με βίαιο τρόπο. Ακόμα μια φορά που ήθελε να συνεχίσει την διαδρομή του ανέμελος. Θυμάμαι, από την ταραχή μου, άρχισα να φωνάζω τον μπαμπά μου. Αυτός τρόμαξε και άρχισε να τρέχει. Ο μπαμπάς μου βγήκε αμέσως και τον πήρε στο κατόπι ξυπόλυτος. Τον έχασε μέσα στα στενά. Ήμουν μόλις 10 ετών. Πως θα μπορούσε ποτέ κανείς να με κατηγορήσει ότι "προκάλεσα" κάτι τέτοιο στον εαυτό μου; Πως θα μπορούσε ποτέ κανείς να χρησιμοποιήσει τις αισχρές κατηγορίες που συνήθως φορτώνουν στα θύματα σεξουαλικής παρενόχλησης/κακοποίησης σε ένα 10χρονο; Πως θα μπορούσε ποτέ κανείς να πει ότι φορούσα προκλητικά ρούχα; Ότι ήμουν μεθυσμένη; Ότι του κουνήθηκα; Ότι έκανα οτιδήποτε εγώ; Ότι για οποιοδήποτε λόγο έχει ελαφρυντικό η πράξη του; 
 Τότε ήμουν μόλις 10 ετών. Δεν μπορούσε κανένας να μου αποδώσει κατηγορίες.
 Σήμερα είμαι ήδη 22 ετών. Ακόμα δεν μπορεί κανένας να μου αποδώσει κατηγορίες. Και έκτοτε για μένα η σεξουαλική παρενόχληση/κακοποίηση έχει μορφή και πρόσωπο. Από τότε για μένα η σεξουαλική παρενόχληση/κακοποίηση είναι ένας ψηλός και λιγνός άντρας, με πυρόξανθα και αραιά μαλλιά, γαλάζια μάτια, χαμόγελο και μαύρο κοστούμι. Και τα επόμενα χρόνια ακολούθησαν και άλλα περιστατικά. Άντρες πίσω από ένα σοβαρό προφίλ και ντύσιμο να σπρώχνουν με τα γεννητικά τους όργανα μέσα σε αστικά. Ανήλικα αγόρια να έρχονται και να ακουμπάνε το σώμα μου. Επίσης ανήλικα αγόρια να τρέχουν για να με προφτάσουν και να με χτυπήσουν στο πίσω μέρος γιατί η παρέα τους τους είπε ότι είναι μαγκιά και αστείο. Όταν το αγόρι που είχα στην εφηβεία μου θεώρησε ότι βρίσκομαι στο σπίτι του με μοναδικό σκοπό την σεξουαλική επαφή και δυσκολευόταν να δεχτεί εξ αρχής το "όχι" μου. Εργοδότης που θεωρούσε χιούμορ το να προσπαθεί να χωρέσει το σώμα μου σε ένα σεξουαλικοποιημενο καλούπι κάνοντας αστεία ότι με τρέχει όλη μέρα για να κάνω κορμί και να αρέσω στον συνάδελφο μου. Κάποτε σκεφτόμουν ότι ίσως είμαι χτυπημένη από την μοίρα. Κάποτε σκεφτόμουν ότι είναι υπερβολή να συμβαίνουν όλα αυτά σε εμένα. Κάποτε δεν μιλούσα γιατί φοβόμουν ότι μπορεί παρεξηγώ τα πράγματα. Έπειτα κατάλαβα ότι τίποτα από αυτά δεν ισχύει. Η σεξουαλική παρενόχληση & κακοποίηση είναι όντως εδώ και δεν είμαι η μόνη που το βιώνει αυτό. Η ιστορία μου, λοιπόν, δεν είναι κάτι που με κάνει να ντρέπομαι για τον εαυτό μου. Δεν είναι κάτι που με κάνει να νιώθω υπεύθυνη για όσα συνέβησαν. Η μόνη αιτία των βιασμών είναι οι βιαστές! Είτε είναι ψυχικός είτε σωματικός!
 Η ιστορία μου όμως, δυστυχώς, δεν με βοήθησε να είμαι αυτό που θα ήθελα να είμαι. Δεν νιώθω πουθενά ασφαλής. Δεν νιώθω ποτέ άνετα με κάποιον άντρα που δεν γνωρίζω. Δεν νιώθω ποτέ ότι μπορώ να εμπιστεύομαι κάποιον. Δεν νιώθω άνετα να με ακουμπάνε ούτε στον ώμο μη οικείοι άνθρωποι. Δεν αντέχω άλλο να μου φαίνονται όλοι ύποπτοι. Είναι άδικο να μην έχεις την δύναμη να βγεις από το σπίτι σου σε κοντινή απόσταση επειδή φοβάσαι. Είναι άδικο να πρέπει να μην ξεχάσεις να πάρεις μαζί σου τα μέτρα προστασίας σου κάθε φορά που βγαίνεις από το σπίτι. Είναι άδικο να ακούς να μην μιλάνε τα θύματα από φόβο. Είναι άδικο να μαθαίνεις ότι ειπώθηκε σε αστυνομικό τμήμα ότι "Δυστυχώς δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι αν δεν σε βίασε ωστόσο μπορείς να αφήσεις μια κατάθεση." έπειτα από απόπειρα βιασμού. Είναι άδικο το να μην έχει περάσει μέρα χωρίς να το σκεφτείς. Ο μόνος λόγος που αποφάσισα να δημοσιοποιήσω την ιστορία μου είναι γιατί ποτέ δεν θα έχει σημασία το τι έκανε το θύμα. Γιατί το θύμα δεν έκανε τίποτα για να προκαλέσει κάτι τέτοιο στον εαυτό του. Κανένας δεν ξύπνησε μια μέρα και είπε ότι θα πάει να προκαλέσει την σεξουαλική του κακοποίηση. 
 Ευχαριστώ πολύ!