Καλησπέρα σας,
Ονομάζομαι ******* ****** αλλά θα προτιμούσα να παραμείνω ανώνυμη. Σας γράφω αυτό το μέιλ με αφορμή τη δημοσίευση του προφίλ υπέροχες γυναίκες στο ίνσταγκραμ και ο λόγος που το κάνω είναι γιατί ακόμα και σήμερα δεν είμαι σίγουρη για το τι ήταν το βίωμα μου. Όπως καταλαβαίνετε σχεδόν κανείς δεν πίστεψε ότι ήταν κάτι άξιο αναφοράς. Θα ήθελα να πω επίσης ότι το γεγονός πως σκέφτομαι "μήπως να μην το στείλω;" με κάνει να πεισμώνω και να νιώθω ότι θα χάσω μια ευκαιρία επιτέλους να μιλήσω.
 Είμαι 25 χρονών και το περιστατικό αυτό συνέβη πριν 10 χρόνια περίπου, όταν ήμουν μαθήτρια στην πρώτη λυκείου. Τα "είχα" με ένα αγόρι ένα χρόνο μεγαλύτερο μου και μετά από 4 μήνες (τους οποίους δεν έδειχνε να ενδιαφέρεται πολύ) με κάλεσε σπίτι του κι αφού ξαπλώσαμε προσπάθησε να εισχωρήσει χωρίς να με ρωτήσει. Αφού τον σταμάτησα γιατί δεν ήθελα, είπα και μία χαζή δικαιολογία γιατί φοβόμουν και δεν ήμουν έτοιμη γι αυτό (ήταν η πρώτη μου φορά), μου είπε πως δεν είναι τίποτα και "θα δεις όλα θα είναι μια χαρά", μου κράτησε λοιπόν ψηλά τα χέρια με δύναμη, έκανε αυτό που ήθελε και νομίζω έκλαψα. Ίσως να φαίνεται κάτι, να σας φαίνεται λίγο όπως φάνηκε στους πολλούς και πραγματικά ίσως θα ήθελα να πω κι άλλα αλλά δε θυμάμαι και πολλά. Για την ακρίβεια, μετά από λίγο καιρό δε θυμόμουν τίποτα από εκείνη τη μέρα και τη σχέση, θυμάμαι όμως οτι μετά από το περιστατικό έπρεπε να φύγουμε, θυμάμαι να νιώθω ότι επιτέλους θα πήγαινα σπίτι μου, θυμάμαι να νιώθω ταπείνωση, θυμάμαι να κλαίω στο μπάνιο και να σιχαίνομαι πάρα πολύ τον εαυτό μου. Θα ήθελα να μην είχα μήτρα και το θυμάμαι αυτό. Οι φίλες μου ήταν πολύ χαρούμενες που επιτέλους προχώρησα με ένα αγόρι. Με ξανακάλεσε και πήγα, δεν ήθελα αλλά πήγα γιατί δεν ξέρω, έκανα υποχώρηση και θα έπρεπε να με θέλει κι εκείνος; ήταν ο πρώτος "άντρας" που πήγα και δεν ήξερα αν αυτό ήταν κάτι που έπρεπε να ανέχομαι; Δε θυμάμαι τι έγινε τη δεύτερη φορά και πραγματικά νιώθω και λίγο περίεργα προσπαθώντας να θυμηθώ περισσότερα, ακόμα κι αν κάποια πράγματα δεν τα ξέχασα καθόλου. Αφού πήγα και τη δεύτερη φορά και δεν θυμάμαι την πρόφαση μετά εξαφανίστηκε. Γενικώς φερόταν άσχημα και είχε τύχει να τον πετύχω έξω με την πρώην κοπέλα του ακόμα κι όσο ήμασταν μαζί.
 Αφού εξαφανίστηκε ξεκίνησε το πραγματικό μαρτύριο.
 Εκεί που πίστευα πως τελείωσε, ήταν κάτι άσχημο και δεν χρειαζόταν να το σκεφτώ ξανά κι απλά έπρεπε να αποδεχτώ ότι δεν μπορώ να αποζητώ την αποδοχή τέτοιων ανθρώπων, ξεκίνησα να το ακούω από γύρω μου. Έβγαινε και έλεγε παντού ότι μου πήρε την παρθενιά, παντού, με την πρώτη ευκαιρία. Η κοινωνία που μεγάλωσα ήταν μικρή και σαν κορίτσι με πολλες κατακτήσεις άρχισα να νιώθω τρόπαιο. Ο νικητής δε είχε ξεφορτωθεί και το βάρος οπότε ήταν πολλές φορές νικητής. Ερχόντουσαν να με ρωτήσουν κι έλεγα όχι, πέρασαν δύο χρόνια για να το παραδεχτώ σε κάποιον κι αυτό σε προσωπική συζήτηση με φίλη που ένιωσα οικειότητα. Οι φίλες που είχα όταν έγινε το περιστατικό, η μία εξαφανίστηκε τότε και είμαι σίγουρη ότι ακόμα και σήμερα πιστεύει ότι "ναι έκατσες όμως" γιατί το είχε δείξει η συμπεριφορά της τότε, η άλλη κοντινή φίλη την επόμενη χρονιά φλέρταρε μαζί του κι εγώ απλά ζούσα με την ντροπή μου. Ένιωθα πολύ μεγάλη ντροπή. Ντροπή γιατί έγινε και μετά ντροπή γιατί το ήξεραν όλοι και γιατί φυσικά "Ναι αλλά εγώ ξεπαρθένεψα την τάδε". Προσπάθησα να μιλήσω στη μεγάλη μου αδερφή αλλά δεν ξέρω αν κατάλαβε ακριβώς. Δύο χρόνια μετά, τελείωνα την τρίτη λυκείου και με πλησίασε πάλι. Ήμουν "η πιο καλή κοπέλα" που είχε γνωρίσει ως τότε και "ήθελε να ξαναπροσπαθήσει". Στην αρχή φαινόταν ότι δεν ήθελα αλλά ξαφνικά ένιωθα ότι ήθελα πίσω κάτι που μου άνηκε και κάπως έτσι βρέθηκα να βγαίνω μαζί του. Να πω εδώ ότι δεν μπορούσα να κάνω σεξ μαζί του. Με τίποτα. Το δοκίμασα μία φορά μετά από μήνες και δεν ξανάγινε. Όσο βγαίναμε, λοιπόν, μία μέρα που τον έπιασε το παράπονο και το κλάμα που δεν μπορούμε να κάνουμε σεξ τον έβαλα να μου θυμίσει τι έγινε εκείνη τη μέρα γιατί δε θυμόμουν τίποτα. Νομίζω εκείνη τη μέρα κατάλαβε τι έγινε, ζήτησε συγγνώμη. Ένιωσα ότι πήρα πίσω την "αγάπη" και την αξιοπρέπεια μου. Αυτό το κατάλαβα αφού χωρίσαμε, ότι ίσως γύρισα πίσω μόνο για να πάρω αυτό. Μετά απ αυτό κατάλαβα πόσο κακή σχέση είχαμε. Ζήλευε τα πάντα, νευρίαζε. Κάποια στιγμή βαρέθηκα αυτή τη συμπεριφορά και απλά τον χώρισα. Εκεί μου είπε ότι γύρισα για να εκδικηθώ. Αφού με ξανάψαξε και κατάλαβα πόσο αδιάφορος μου ήταν κατάλαβα ότι είχε δίκιο.
 Εννοείται ότι αντιμετώπισα και αντιμετωπίζω ακόμη και σήμερα ίσως θέματα με την σεξουαλική μου ζωή μετά απ' αυτό.
 Ο περίγυρος :
 *άτομο - ένθερμος υποστηρικτής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων aka θάψτε τους βιαστές* : "Ναι αλλά γύρισες, δεν είναι βιασμός αυτό" (του οποίου οι φίλοι μου έκαναν μεγάλο ψυχολογικό πόλεμο και δεν έκανε ποτέ τίποτα - αυτό κανονικά θέλει μέιλ μόνο του)
 Φίλη "ελεύθερο πνεύμα" : "Ναι ντάξει υπερβάλλεις" Φίλη 2 και πρώτη που το έμαθε : "Μπορώ να κάνω κάτι μαζί του;" Και τελειώνοντας το μέιλ νιώθω άβολα να το διαβάσουν γιατί "αν υπερβάλλω;", δεν ξέρω πως υπερβάλλεις σε γεγονότα που απλά συνέβησαν αλλά αν το κάνω; Αν το δουν όλοι αυτοί ότι μιλάω γι αυτούς; Αν μάθουν ότι μίλησα; Αν τελικά δεν ήταν κάτι;
 Να ξέρετε ότι πάτησα αποστολή γιατί όσο τα σκέφτομαι κι αναρωτιέμαι ξέρω ότι εκείνοι δεν το έκαναν ποτέ, δεν ένιωσαν την ντροπή που έπρεπε κι αυτό είναι άδικο για μένα. Κι ας το ξέρω μετά από δέκα χρόνια. Αρκετά.