Kαλημέρα υπέροχες! Ελπίζω να διανύετε δημιουργικές και όμορφες ημέρες. Εγώ ομολογώ πως ακόμα και αν τα πράγματα δε λένε να πάνε βάσει προγράμματος, αισιοδοξώ. Γενικά η αλήθεια είναι ότι έχω καταφέρει να αποδεχτώ τις ανασφάλειες μου. Τις θεωρώ σαν μια διαφορετική, χρωματιστή και ενδιαφέρουσα πτυχή του εαυτού μου. Όταν ξεκίνησα να τις αντιμετωπίζω ως κάτι τέτοιο κατάφερα είτε να τις αποδεχτώ είτε να τις μετατρέψω σε κάτι θετικό! Υπάρχει ομως μια που ακόμα δεν μπορώ να τη δω ως κάτι τέτοιο. Αν και 23 χρόνων δεν έχω ακόμα κάποια ολοκληρωμένη ερωτική σχέση. Όχι γιατί δεν έχει βρεθεί κάποιος, απλά η πρώτη μου "σχέση" λειτούργησε αρκετά πιεστικά με αποτέλεσμα εγώ να κλειστώ ακόμα περισσότερο στον εαυτό μου και να μη ξέρω αν ο άλλος θα μου δώσει το χώρο να είμαι ο εαυτός μου, χωρίς να προσπαθεί να με αλλάξει. Το ομορφο τώρα είναι ότι υπάρχει κάποιος άνθρωπος στη ζωή μου που θέλω πραγματικά να μείνει και να τη γεμίσει. Εδώ βέβαια μπαίνει στη μέση η ανασφάλεια. Δε ξέρω πως να του μιλήσω για αυτό το θέμα. Φοβάμαι ότι μπορεί να φύγει ή ότι δε θα ξέρει πως να το διαχειριστεί. Αλλά είναι και αυτό κομμάτι του εαυτού μου (όσο και αν η πλειοψηφία που μπορεί να το ακούσει το αντιμετωπίζει με απορία... "πως γίνεται να συμβαίνει αυτό σε μια κοπέλα εν έτη 2019;") και θέλω να είμαι υπερήφανη για εμένα. Ίσως φταίει που δεν ψάχνω το άλλο μου μισό, αλλά ένα άλλο ολόκληρο.