Υπεροχες, καλησπέρα. Ειμαι η Βάσια, είμαι 22 ετών και σπουδάζω στο τμήμα Μαθηματικών. Η σχολή ήταν η πρώτη μου επιλογή, παρά τις εναντιώσεις των καθηγητών μου.Οι γονείς μου ήταν πάντα υποστηρικτικοί με την επιλογή μου αυτή και είναι πάντα δίπλα μου σε αυτά τα 4μιση χρόνια. Ξεκινώντας κατάλαβα την δυσκολία της σχολής. Όντας η τελειομανής που είμαι,η πρώτη εξεταστική ήταν γεμάτη άγχος και κλάματα. Όσο περνούσε ο καιρός έμαθα να διαβάζω σωστά, αγάπησα ακόμη περισσότερο το αντικείμενο μου και το καλύτερο για εμένα είναι οτι γνώρισα άτομα μέσα σε αυτό το τμήμα, που ξέρω ότι μπορώ να στηριχτώ πάνω τους ότι και να γίνει. Πριν περίπου μισή ώρα, βγήκε το τελευταίο μου μάθημα. Τις τελευταίες μέρες διανύοντας την τελευταία εξεταστική, είχα ένα σφίξιμο στο στομάχι, λόγω του άγχους μου. Μόλις είδα το email με τα αποτελέσματα το σφίξιμο αυτό έφυγε και ήρθε ένα νέο συναίσθημα που δεν το έχω ξανα νιώσει. Ήταν ένα συναίσθημα ανακούφισης, περηφάνειας για τον εαυτό μου και μέσα στην χαρά σκέφτηκα, αυτό ήταν. Τα κατάφερες. Και μπορεί να μην ξέρεις το επόμενο σου βήμα,αλλά θα βρείς τον δρόμο σου. Ξεκίνησα αυτό το ταξιδι, ως ένα κορίτσι που ενώ είναι τρομερά πεισματάρικο, πάθαινε κρίσεις πανικού αν δεν πήγαιναν όλα όπως τα περίμενε, και το τελειώνω ένας άλλος άνθρωπος, που δουλεύει σκληρά για όσα θέλει και αν και φοβάται για το μέλλον, ξέρει ότι θα βάλει τα δυνατά της. Αυτό που θέλω να πω (και ελπίζω να μην σας κούρασα), είναι πως όλοι έχουμε δυνάμεις που δεν γνωρίζουμε.Όσο δύσκολος και να είναι ο δρόμος,θα τα καταφέρουμε.Το πιο σημαντικό είναι να μην τα παρατάμε. Το άγχος μας δεν πρέπει να μας καταβάλει,άλλα πρέπει να μάθουμε να το χειριζόμαστε σωστά.Και τα αποτελέσματα που θέλουμε θα έρθουν.Όχι πάντα όπως τα περιμέναμε, αλλά θα έρθουν. Σας ευχαριστώ που με ακούσατε και στέλνω σε όλες εσάς τις καλύτερες ευχές για το μέλλον.